سیمای معشوق در شعر دهه ی هفتاد

پیرو تغییر و تحولات مبانی زیبایی شناختی شعر در دهه هفتاد، شعر عاشقانه تغییرات بنیادینی را تجربه کرد و به تبع آن، چهره وسیمای معشوق نیز در شعر این دوره با ویژگی ها و شاخصه هایی شناخته می شود که در شعر فارسی تازگی دارد. بنا بر یافته های اینپژوهش، معشوق در شعر دهه هفتاد با سه چهره متمایز ظهور و بروز یافته است؛ معشوقی با چهره مبهم و مه آلود، معشوق متنی و معشوقبینامتنی. سیمای معشوق در شعر دهه هفتاد، برخلاف شعر دوره های پیشین، وابسته به توصیفات و تشبیهات نیست، بلکه بیشتر معطوفبه مؤلفه ها و شگردهای شعر است و مؤلفه هایی چون مجنون نگاری و محوریت شخصیت شیزوفرنی ایی، چند صدایی، عدم ارجاع به واقعیتبیرونی و نگارش افشانشی نقش عمده ای در این امر دارند. چهره مبهم معشوق، حاصل نوع نگارش و نگرش شخصیت شیزوفرنیک شعردهه هفتاد است که مانع از شکل گیری یک روایت منسجم یا ارائه ی توصیفی کامل و جامع میشود. معشوق متنی که وابسته به دنیایمتن است، بر پایه نظریه عدم ارجاع به واقعیت بیرونی شکل گرفته و معشوق بینامتنی با چهره چند وجهی و متکثر شناخته می شود وعشاق نامدار در شکل گیری آن سهیم هستند.

کلیدواژه ها:

شعر دهه هفتاد ، سیمای معشوق ، معشوق متنی ، معشوق بینامتنی