نقش شتاخت هدف حیات زمینی آدم و عبودیت در معناداری زندگی

انسان مدرن همواره از نبود معنا و هدف غایی در زندگی در رنج است. ویکتور فرانکل معناجویی را نیازی اساسی برای انسان ها می داند، به نحوی که نمی توان آن را با سایر نیازها برابر دانست. در نظر وی، ما برای معنا بخشیدن به زندگی خود در طلب معنا هستیم زیرا نبود معنا در زندگی سبب روان رنجوری می شود.» آدمی برای معنابخشی به زندگی خود ناگزیر از شناخت هدف حیات زمینی خویش است زیرا انسانی که هدف حقیقی حیات را نشناسد، هر زمان در پی سرابی می دود و چون این سراب ها پاسخ گوی نیاز روح و فطرت وی نمی باشند، پس از دستیابی به آنها، خسران زده از عمر بر باد رفته و در اضطراب و تشویش از آینده ی مبهم دچار ناراحتی های گوناگون روحی و روانی می گردد. از آنجایی که خالق انسان از همه کس به او عالم-تر است، تنها او می تواند هدف آدمی را به درستی معرفی نماید. انسان با غور در کلام الهی جایگاه والای خود در هستی را که همان مقام عالم به اسماء و مسجود ملائکه است می شناسد و در راستای این شناخت درمی یابد که تنها راه پاسخ گویی به استعدادهای نهفته در وجودش، تبعیت تام از شریعت محمدی(صلی الله علیه وآله) می باشد تا در نهایت به مقام خلیفه اللهی که هدف حیات زمینی انسان است نایل شود.

کلیدواژه ها:

شناخت ، هدف ، معناداری ، عبودیت ، شریعت