تحصیل نام نیک به عنوان مبنایی برای معناداری در رفتار با تاکید برآموزه های سعدی

معناجویی، حقیقتی در زندگی انسان است و ماهیت اصلی هستی بشریت، همین حقیقت است که الهام‌بخش وجود انسان می‌گردد. تلاش برای یافتن معنا در زندگی اساسی‌ترین نیروی محرکه فرد می‌باشد. به عبارت دیگر انسان چیزی لازم دارد که به خاطر آن زندگی کند. اگر فرد معنایی را که در جستجوی آن است بیابد، آماده است تا برای آن رنج ببرد، فداکاری کند و حتی اگر لازم باشد، جان خود را نیز بر سر آن بدهد. معناجویی نه تنها بیانگر انسانیت انسان است، بلکه معیاری مطمئن برای بهداشت روان نیز به شمار می‌رود. در مباحث مدیریت و روان‌شناسی معناجویی ارزش زیادی دارد. انسان بودن همواره متوجه شخص و یا چیز دیگری غیر از خود است، معنایی که به تحقق بپیوندد، آرمانی که بدان خدمت کند و یا شخصی که به وی عشق ورزد. سعدی در مقدمه کتاب گلستان انگیزه تألیف‌ «گلستان» را همین حالت معناجویی و بر جای گذاشتن اثری از خود ذکر می‌کند. سعدی اعتقاد دارد که «عمر برف است و آفتاب تموز». در این مدت کوتاه عمر لازم است هر فردی کاری انجام دهد که نام نیک از خود بر جای گذارد و به عبارت دیگر تحصیل نام نیک را مبنایی برای معناداری در رفتار می‌داند. در این مقاله دیدگاه اندیشمندان مدیریت و نیز دیدگاه سعدی در مورد معناداری در رفتار و در نهایت تحصیل نام نیک مورد توجه قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

معناداری در رفتار ، خودمدیریتی ، نام نیک ، سعدی