تحلیل و الزامات تحقق حکمروایی خوب شهری در مدیریت منابع انسانی شهرهای نوین (مورد مطالعه: منطقه 17 تهران)

اصل اساسی در حکمروایی خوب شهری توزیع قدرت، صلاحیت و مسیولیت ها بین ذینفعان متعدد جامعه شهری است، که درشرایط کشورهای در حال توسعه و از جمله کشور ما دستیابی به این هدف در گرو تقویت حکومت های محلی و تغییر در ساختاراداری- سیاسی به منظور مشارکت هرچه بیشتر مردم و بخش خصوصی در هدایت و مدیریت شهری است. روند شتابان شهرنشینیدر کشورهای در حال توسعه و تبدیل شهر به کانون اصلی زندگی، تشدید روند جهانی شدن و کم رنگ شدن نقش دولت ها، بروزضعف و نابسامانی در سیستم های مدیریتی سنتی، متمرکز و غیر رقابتی کشورهای جهان سوم، ضرروت تحول در سیستم مدیریتشهری و حرکت به سمت الگویی نوین در مدیریت و برنامه ریزی شهری دراین کشورها را بیش از پیش آشکار ساخته است. برهمین اساس هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی تحقق حکمروایی خوب شهری در مدیریت منابع انسانی شهرهای نویندر منطقه 17 تهران می باشد. برای رسیدن به این هدف نماگرهای حکمروایی به کار گرفته شده بر تمرکززدایی و تسهیل مشارکت،شفافیت، مسیولیت پذیری و پاسخگویی، کارایی و اثربخشی، رعایت انصاف و عدالت، اجماع گرایی، قانونگرایی و حاکمیت قانون،بینش راهبردی و توانمندسازی و ارتقای ظرفیت های اجتماعی شهروندان در منطقه 17 تهران مورد بررسی قرار گرفت. نتیجهپژوهش نشان داد تحقق الگوی حکمروایی خوب شهری در ایران، با چالش های حقوقی، سیاسی و فرهنگی بسیاری در سطوحکلان، میانی و خرد روبروست. از مهمترین آنها می توان به تمرکزگرایی دولتی، ضعف جامعه مدنی و فقدان شهروندی در نظامبرنامه ریزی و مدیریت شهری کشور، اشاره نمود که برنامه ریزی و مدیریت شهری کشور را در شرایط کنونی با چالش های جدیمواجه ساخته است. همچنین در کشورها رابطه مثبت و معناداری بین شاخص حکمرانی خوب و آزادی اقتصادی با توسعه انسانیوجود دارد، اما در کشورهای اسلامی این رابطه از نظر آماری معنادار نیست که نشان دهنده ضعف حکمرانی خوب و آزادی اقتصادیدر این کشورها و تاثیر نامناسب آن بر شاخص توسعه انسانی است.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب شهری ، منابع انسانی ، منطقه 17 تهران