بررسی رابطه بین هزینه های نمایندگی و نسبت های مالی در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران بین سالهای 1387- 1391

رشد و توسعه اقتصاد، افزایش شرکتهای سهامی و تفکیک مدیریت از مالکیت، امروزه مسائل نمایندگی را به یکی از مهمترین دغدغه های سرمایه گذاران مبدل ساخته است. مسائل نمایندگی از این واقعیت سرچشمه میگیرد که سرمایهگذاران معمولاً دارای تمایل و یا توانایی لازم جهت اداره امور شرکت نیستند، لذا این مسئولیت را به مدیران محول میکنند. چنانچه هر دو گروه مدیران و سرمایهگذاران به دنبال بیشینه کردن منافع شخصی خود باشند و در صورتی که اعمال نظارت بر عملکرد نماینده نیز مستلزم صرف هزینه باشد، این امر به طور ضمنی حاوی این پیام است که نماینده ممکن است همواره درصدد تامین منافع مالک و حداکثر کردن ثروت وی نباشد. از این رو انتخاب معیاری مناسب بهمنظور اطمینان از دستیابی شرکت به هدف نهایی خود که همانا بیشینه کردن ثروت مالکان است، از مهمترین راهکارهای پیش روی سهامداران برای ارزیابی عملکرد های های مالی در شرکت شرکت و بهتبع آن تصمیمگیریهای صحیح اقتصادی است. تحقیق حاضر به بررسی ارتباط هزینه نمایندگی و نسبت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می پردازد. رابطه نمایندگی نوعی قرارداد است که طبق آن مالک، نماینده ای را جهت انجام عملیاتی مأمور و در این راستا اختیاراتی در باب اتخاذ تصمیم به وی تفویض می کند. با شکل گیری رابطه نمایندگی، هزینه های نمایندگی، ناشی از تضاد منافع بین طرفین ایجاد می شود

کلیدواژه ها:

تئوری نمایندگی ، نسبت های مالی ، هزینه های نمایندگی ، تضاد منافع ، نسبت های سودآوری ، بورس اوراق بهادار