آسیب شناسی تربیت دینی شاخص ها و راهکارها

تربیت در اصطلاح عبارت است از فعالیتی منظم و مستمر در جهت کمک به رشد جسمانی، شناختی، اخلاقی، عاطفی، و به طور کلی پرورش و شکوفایی استعدادهای متربی به گونه ای که نتیجه آن در شخصیت متربی به ویژه در رفتارهای او ظاهر شود. بنابراین شناخت جنبه های منفی در فعل و انفعالات تربیتی ، کم اهمیت تر از شناخت جنبه های مثبت نیست. آسیب های تربیت دینی می تواند عوامل و منشاءهای گوناگون داشته باشد. آنچه به نظر نویسنده می رسد این است که آسیب را در درجه اول باید در متولیان امر تعلیم و تربیت دینی جستجو کرد زیرا آنها هستند که امر تربیت را بر عهده دارند و متربیان را پرورش می دهند. حال فرقی نمی کند که این مربیان نهاد های خواص باشند یا افراد آنچه مهم است نقش اساسی و تعیین کننده مربی ، معلم، مادر، پدر، رهبران دینی به عنوان تربیت کننده هستند که باید مورد توجه و برسی و آسیب شناسی قرار گیرند ،از جمله آسیب ها عدم تربیت دینی صحیح خود مربی و عدم آگاهی دقیق و صحیح مربی از آموزه های دینی و بدعت و انحراف در محتوای معارف دینی و عدم بیان صحیح معارف دینی و عدم الگو دهی مناسب است. در این مقاله ابتدا با استفاده از روش فراتحلیل و اسنادی، مجموعه ای از تحقیقات انجام گرفته و سپس با استفاده از روش تحلیلی-استنتاجی تلاش گردیده است با بررسی متون دینی، شاخص هایی جهت نقد وضعیت موجود استخراج گردد و در پایان راهکارهایی جهت نزدیکتر شدن به وضعیت مطلوب در پنج محور رویکرد و برنامه ریزی، اهداف، محتوا، روش و معلم مورد نظر قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

تربیت دینی ، آسیب ها ، شاخص ها ، راهکارها