رابطه عدالت سازمانی با خود کارآمدی مدیران

مدیران مانند سایر افراد جامعه تفاوتهای فردی، استعدادها، انگیزه ها، رغبتها و تمایلات مخصوص به خود دارند و این تفاوتهااگرچه به ظاهر ممکن است از نگرش، دانش، و نظام ارزشی متفاوتی برخوردارند جزئی باشند، هنگامی که از فرایند هایواسطه شناختی افراد عبور می کنند به تفاوتهای بسیار بزرگ و نتایج رفتاری کاملاً متفاوت می انجامند. چنین تفاوتهایی عمدتاً از تفاوتهای ناشی از شخصیت هر یک از افراد سرچشمه می گیرد. شخصیت یکی از عوامل مهمی است که بر عمل و رفتارمدیران تأثیرمی گذارد و این تأثیر پذیری از شخصیت در نهایت در تصمیمات مدیریتی و رفتار سازمانی آنان مؤثرخواهد بودمقدمه یکی از مسائل قابل توجه برای رشد و پیشرفت و بالا بردن راندمان کاری کارکنان هر سازمانی، کار و تلاش مضاعفاست. بدین روش می توان از منابع انسانی موجود که مهمترین منابع در دسترس هر سازمانی می باشد، حداکثر استفاده کرد.توجه به نیازها و نیز انتظاراتی که کارکنان نسبت به سازمان خود دارند، انگیزه کاری آنها را افزایش می دهد( .)2از اینروکارآمدی و اثربخشی آنها فزونی می یابد. در چنین حالتی بین رفتار سازمانی مورد انتظار و رفتار شخصی کارکنان، فاصله تاحدود زیادی کاهش می یابد و در واقع کارکنان رفتار سازمانی را رفتار خویش تلقی کرده و ارزش های سازمانی در آنها نهادینه می شود.این در صورتی است که با کارکنان به عدالت رفتار شود. ادراک بی عدالتی در سازمان ها موجب افزایش تناوب رفتارهای نامولد یا خود شکننده میان اعضای سازمان می شود و رفتارهایی چون ابراز خستگی، غیبت و افزایش مقاومت دربرابر تغییر را افزایش می دهد. با توجه به اهمیت تحقیق محقق در این پژوهش به دنبال بررسی رابطه بین عدالت سازمانی باخودکارآمدی مدیران می باشد که در نهایت نتیجه گیری و پیشنهاد ارائه گردیده است

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی مدیران ، عدالت سازمانی