تأثیر قرق و چرا بر ویژگی های شیمیایی خاک مراتع شهرستان دهگلان (مطالعه موردی: بالادستی)

قرق مرتع یکی از روش های احیای پوشش گیاهی در مرتعداری و آبخیزداری است، زیرا افزایش تراکم پوشش گیاهی در پهنه های تحت قرق موجب افزایش حفاظت خاک و در نتیجه تثبیت و پایداری آن و کاهش هدر رفت خاک و تولید رسوب می شود. قرق به عنوان یکی از روش های اصلاح مرتع در بهبود وضعیت این مراتع مؤثرمی باشد. در این مطالعه، اثر م دیریت قرق در مقایسه با چرا بر خصوصیات شیمیایی خاک در مراتع شهرستان دهگلان مورد ارزیابی قرار گرفت. برای این منظور منطقه قرق انتخاب و با منطقه مجاور آن که تحت چرای دام بود، مقایسه گردید. در هر یک از سایت های مطالعاتی مناطق معرف تعیین شده و نمونه برداری خاک به روش تصادفی- سیستماتیک انجام شد. فاکتورهای درصد کربن آلی، میزان هدایت الکتریکی، نیتروژن کل، فسفر قابل جذب، نسبت کربن به نیتروژن و اسیدیته در آزمایشگاه اندازه گیری شدند و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل انجام شد. نتایج نشان داد که قرق باعث افزایش کربن و نیتروژن خاک شده است، ولی مقدار اسیدیته خاک کاهش یافته است. در میزان فسفر و نسبت کربن به نیتروژن در دو منطقه نیز تغییر معنی داری مشاهده شد.

کلیدواژه ها:

مرتع ، قرق ، چرا ، ویژگی های شیمیایی خاک ، دهگلان