برآورد تعادل بیولوژیک و تعادل اقتصادی زاینده رود و تالاب گاوخونی برای آب

به منظور برآورد تابع تقاضای زیست محیطی و گردشگری آب، اقتصاددانان روش های برآورد تمایل به پرداخت نهایی (WTP) را پیشنهاد می دهند (تعادل اقتصادی) و در مقابل دانشمندان محیط زیست بر حداقل نیاز زیست محیطی (تعادل بیولوژیکی) تاکید می نمایند. اختلاف دو تفکر بر تفاوت بین نیاز و تقاضا تاکید می نماید. در این پژوهش به دنبال پاسخ به این دو سئوال اساسی هستیم که اگر طبق نظر اقتصاددانان اقدام به برآورد WTP برای آب جاری در زاینده رود و تالاب گاوخونی نماییم و شهروندان اصفهانی و بازدیدکنندگان تمایلی به پرداخت نداشته باشند آیا نباید آبی به زاینده رود و تالاب اختصاص داده شود؟ اگر پاسخ منفی است، پس چرا با وجود WTP های مثبت، زاینده رود و تالاب هیچ حق آبه ای ندارند؟ دانشمندان محیط زیست، اختصاص حق آبه مبتنی بر حداقل نیاز زیست محیطی به این دو اکوسیستم را پیشنهاد می دهند. دوره مورد مطالعه این پژوهش 1328-1391 است. آب مورد نیاز محیط زیست رودخانه به دو روش کارولینوی جنوبی و مونتانا، به ترتیب برابر 332 و 176 میلیون مترمکعب در سال محاسبه گردید. WTP برای وجود یک فصل بیشتر حداقل نیاز آبی به روش مونتانا در نزد شهروندان و بازدیدکنندگان به روش الگوسازی انتخاب و مدل لاجیت شرطی و آشیانه ای به ترتیب 9700 و 1690 ریال برآورد گردید. حداقل آب مورد نیاز برای تالاب به روش تبخیر از سطح، 192 میلیون مترمکعب در سال محاسبه گردید و WTP برای افزایش 100 سانتی متر سطح آب تالاب به روش الگوسازی انتخاب و مدل لاجیت شرطی و آشیانه ای به ترتیب 5580 و 4740 ریال برآورد گردید

کلیدواژه ها:

تعادل بیولوژیکی ، نیازوتقاضای زیست محیطی ، روش مونتانا ، روش کارولینای جنوبی