اثر تنش خشکی و روشهای مصر باکتری های محک رشد PGPR بر میزان مالون دی الدئید دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین گیاه دارویی بومادران Achillea millefolium L. در منطقه شهر ری

به منظور بررسی اثر تنش خشکی و روشهای مصرف باکتری های محرک رشد PGPR بر میزان مالون دی آلدئید، دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین گیاه دارویی بومادران Achillea millefolium L. آزمایشی در فروردین 1393 دردانشگاه ازاد اسلامی واحد یادگار امام خمینی شهر ری انجام پذیرفت. این آزمایش به صورت اسپلی پلت در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار به اجا درآمد. عوامل آزمایشی شامل دوره های آبیاری به عنوان عامل اصلی در سه سطح آبیاری در 50، 90 و 130 میلی مت تبخیر از تشتک تبخیر کلاس A و روشهای مختلف کاربرد باکتریهای محرک رشد PGPR شامل عدم کاربرد باکتری کاربرد ریشه مال باکتری، کاربرد باکتری در آب آبیاری و کاربرد ریشه مال + کاربرد باکتری در آب آبیاری به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج به دست آمده ناشن داد که اثر ساده تنش خشکی و باکتریهای محرک رشد مورد آزمون معنی دار و فقط اثرات متقابل دی هیدروکسی گوانزوین معنی دار گردید. در این شرایط تنش خشکی سبب افزایش مالون دی آلدئید دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین گردید بعلاوه گیاهان تیمار شده با باکتریهای محرک رشد نسبت به گیاهانی که در انها این باکتریها به کار نرفته بود دارای محتوی مالون دی آلدئید دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین کمتری بودند نتایج این مطالعه نشان داد کاربرد باکتریهای محرک رشد منجر به کاهش میزان این بیومارکرهای تخریبی گردید. به طور معنی داری سبب کاهش میزان مالون دی آلدئید دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین گردید. به صورتی که بشترین مقدار مالون دی آلدئید 88/43 نانامول بر میلی گرم وزن تر در شرایط تنش کم آبی شدید وعدم مصرف باکتری و بالاترین میازن دی هیدروکسی گوانوزین 22/93 نانومول برمیلی گرم وزن تر در شرایط تنش کم آبی شدید و عدم مصرف باکتری و بالاتری میزان دی تیروزین 37/447 نانومول بر میلی گرم وزن تر در سطح آبیاری 90 میلی متر تبخیر و عدم مصرف باکتری حاصل گردید.

کلیدواژه ها:

بومادران ، تنش خشکی باکتری های محرک رشد ، مالون دی آلدئید ، دی هیدروکسی گوانوزین و دی تیروزین