مطالعه اثبات دعوی به استناد امضای الکترونیک

امضای الکترونیکی برخلاف امضای دستی ، در یک محیط الکترونیکی و با استفاده از روش ها و فناوری های الکترونیکی ایجاد می شود. مهم ترین مشکلاتی که در زمینه استناد پذیری و پذیرش اسناد الکترونیک وجود دارد، تصدیق اصالت و صحت انتساب محتوای داده پیام و سند الکترونیک است. برای اینکه چنین امضایی در مقام دعوا یا دفاع قابل استفاده باشد ضروری است که برخی از ویژگی های مهم امضای دستی، یعنی منحصر به فرد بودن، تعیین هویت، تحت کنترل داشتن و امکان ممیزی را حائز باشد. بر این اساس پژوهش حاضر با عنوان مطالعه اثبات دعوی به استناد امضای الکترونیک به بررسی اثبات دعوی با استناد امضای الکترونیک می پردازد. روش انجام پژوهش توصیفی - تحلیلی می باشد. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که : هرروزه بر کیفیت استانداردهای فنی که امضای الکترونیک را تضمین کنند افزوده می شود. مطابق ماده 7 قانون تجارت الکترونیکی ایران : « هرگاه قانون، وجود امضاء را لازم بداند امضای الکترونیکی مکفی است ». این اصل در بند یک ماده 6 قانون نمونه ی امضای الکترونیکی ( 2001 ) و بند یک ماده 7 قانون نمونه ی تجارت الکترونیکی ( 1996 ) بیان شده است. مطابق این اصل، بین امضای دستی در اسناد کاغذی و امضای الکترونیکی به لحاظ آثار هیچ تفاوتی وجود ندارد. با این حال، تفاوت های زیادی بین نوشته های الکترونیکی و اسناد کاغذی وجود دارند.

کلیدواژه ها:

اثبات دعوی ، امضای الکترونیک ، امضای دیجیتال