خلق اثر هویتمند در معماری اسلامی با تاکید بر چگونگی رابطه صورت و معنا ازمنظر اسلام

چگونگی رابطه صورت و معنا و کیفیت شکل گیری هویت از منظر اسلام از مباحثی است که پیرامون آن اختلاف نظر زیادی میان اندیشمندان وجود دارد. برخی اعتقاد به بازتاب حداکثری محتوای اسلامی در آثار معماری این دوره داشته و در مقابل، برخی به انعکاس حداقلی هویت اسلامی و نفی وجود هر نوع رابطه بین محتوای دین و این آثار دارند. در این مقاله ضمن اتخاذ رویکردی تاریخی-تفسیری و مطالعات کتابخانه ای، اعتقاد به تجلی نسبی محتوا و هویت اسلامی در صورت و کالبد معماری دوره اسلامی به عنوان یک اصل منطقی مطرح می گردد که در ایده ها و ایده آلهای هنرمندان و معماران انعکاس می یابد. این حقایق بنیادی می توانند طی فرایندی معین با اجتهاد خلاقانه هنرمندان در هزاران پدیده به صورت نسبی تجلی نمایند که پایه اساسی این تجلی بر اساس اصل تفکیک گزاره های نظری،عملی و مصادیق در حکمت اسلامی می باشد

کلیدواژه ها:

هویت اسلامی ، حکمت نظری ، حکمت عملی ، معماری دوران اسلامی ، صورت ، معنا