مدل قیمتگذاری دارائیهای نسبی: بعد سوم

مدل CAPM ستون فقرات مالیه بازار دارایی بوده، اگرچه بسیاری از مطالعات آکادمیک معایب آن را آشکار نموده اند و به خوبی آزمون نگردیده است. این مقاله بیان میکند که در نظر گرفتن یک جنبه نسبتاً متفاوتتر در مورد قیمتگذاری دارایی و تئوری تخصیص، همزیستی مسالمت آمیز برای تمام جنبهها را ممکن خواهد نمود. در اصل CAPM یک مدل پرتفوی بازارمدار است و با این فرض پیش میرود که سرمایه گذاران مطلوبیت را از ثروت بدست میآورند. اما در واقع سرمایه گذاران تصمیمات سرمایه گذاری را برای اطمینان از کافی بودن دارایی بمنظور برآورده نمودن تعهداتشان(یعنی بدهیها) میگیرند. جالب اینکه بخاطر ادبیات محکم موجود و کسب نتایجی برای آن، سرمایه گذاری بدهیمحور منجر به یک تغییر در تئوریهای آکادمیک قیمت گذاری دارایی برای انعکاس این جنبه مهم نشده است. گذشته از اینها اگر مالکان دارایی، سرمایهگذاریها را برای ادای بدهیها انتخاب نمایند انتظار میرود بدهیها بر قیمت داراییها اثر خواهند داشت.بنابراین یک تغییر از یک دنیای پرتفوی بازار محور به یک دنیای بدهی محور ، یک مدل قیمتگذاری دارایی نسبی( RAPM ) با مدل CAPM ای که یک مورد بسیار خاص از این مدل است را بوجود خواهد آورد. به عبارت دیگر با آزمون چگونگی بکارگیری بدهیها، بسیاری از آزمونها که نیاز برای عوامل بیشتر برای توضیح رفتار دارایی را آشکار نمودند، اکنون اعتبار ادبیات به ظاهر متضاد با CAPM میتواند توجیه و توضیح داده شود. نهایتاً مفاهیم تخصیص دارایی این مدل متناسب با واقعیت عملی است، چیزی که به نظر در مورد CAPM صدق نمیکند. بنابراین اگر تحقیقات آکادمیک آتی به سوی این جنبه متقاعدکننده بدهیمدار تعبیه شده در رفتار فعالان بازار هدایت شود، RAPM ممکن است ثابت گردد که موضوعی وحدتبخش برای انطباق این دیدگاه های ظاهراً جدا باشد و به سرمایه گذاران و دانشگاهیان بطور همسان برای توسعه رویکردهای بهتر برای قیمتگذاری و تخصیص داراییها کمک نماید. این میتواند روزنه غنی جدیدیبرای تحقیقات سرمایهگذاری ارائه کند

کلیدواژه ها:

مدل قیمت گذاری دارایی ، مدل قیمت گذاری دارایی نسبی ، پرتفوی بازارمحور ، دنیای بدهی محور