شگردهای بلاغی گل و گیاه در غزلیات تأثیر تبریزی

گل و گیاه و درخت به عنوان عناصر طبیعت همواره با زندگی انسان هم پیوندی داشته اند، تا جایی که در اوستا، «درخت» را برادر انسان می نامد، این هم پیوندی در شعر فارسی با ارائه صورت خیال و شگردهای بلاغی بیشتر نمود می یابد. به گونه ای که می توان گفت مهمترین مضمون های شعر فارسی، تصاویر مربوط به گل و گیاه است. در این مقاله تلاش شده است، خیال ها و تصاویری که تأثیر تبریزی از جلوه های مربوط به گل و گیاه در اشعار شدر قالب ابزارهای هنری بیان و بدیع آفریده است، استخراج گردیده و بسامد و موارد کاربرد این عناصر در عزلیات وی مورد تحلیل قرار گیرد. بسامد بالا و همچنین تنوع فراوان گل و گیاه در غزلیات این شاعر، از طرفی نشان از طبع لطیف و حساس وی و آشنایی و انس او با طبیعت دارد و از سوی دیگر نقش برجسته گل و گیاه را در اشعار و افکار این شاعر طبیعت گرای سبک هندی نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

گل ، گیاه ، غزلیات ، تأثیر تبریزی ، صور خیال ، بلاغت