راز جاودانگی داستان عمو نوروز

در فرهنگ و ادب مردمی ایران شاید بتوان گفت پرآوازه ترین افسانه در پیوند با نوروز همان است که آن را با نام افسانه عمو نوروز و یا بابا نوروز می شناسیم. افسانه ای که همه ی ایرانیان به گونه ای با آن آشنایند، چون در سالیان کودکی آن را از مادران، دایگان یا دیگر افسانه گویان شنیده اند. پیداست که عمو نوروز پیری است دیرسال با گیسوان و ریشی انبوه و سپید، ننه سرما هم به همان سال پیرزنی است زمان فرسود. شخصیت های عمو نوروز و ننه سرما در روایت های کهن و ادبیات شفاهی، نمادی از تغییر و تحول در طبیعت و احوال آدمیان است. این رخداد نشانه ی آن است که سال کهن و روزگار سرما به پایان میرسد تا سالی نو و روزگار گرما، رستاخیر گیتی، باری دیگر آغاز بشود. عمو نوروز و پیرزن هر دو پیر هستند، و با وجود اینکه همدیگر را خیلی دوست دارند، و در انتظار دیدن همدیگر لحظه شماری می کنند، هرگز نمی توانند همدیگر را ملاقات کنند. نویسنده ی این مقاله قصد دارد تا با خوانشی دریدایی از داستان عمو نوروز جلوه های دیگری از زیبایی بی بدیل این افسانه ی پر آوازه ی ایرانی را عیان سازد که بی شک تلاشی در جهت ارائه ی بهتر ظرافت های پنهان و نکات مهجور متن به خوانندگان خواهد بود تا شاید بدین وسیله پرده از راز ماندگاری این اثر کهن بردارد.

کلیدواژه ها:

آستانه ، پارادوکس ، داستان های عمو نوروز ، دفغانس ، راز جاودانگی