مردم نویسی در ادبیات داستانی ایران تا عصر چوبک

عظمت ادبیات کهن ایران را نمیتوان مورد پرسش قررارداد اما ادبیات ایران نیز همچون هر پدیدهی برخاسته از اجتماع همپای تغییر شرایط حاکم بر جوامع و بهتبع تحولات، دستخوش تغییرات بسیار بوده- است و نهضت ادبی نوین ایران را علاوه بر تعالی نثر کهن میتوان نتیجه ی نقش فرهنگی غرب نیز دانست ازطرفی به نظر میرسد نخستین اشکال ساده نویسی و ادبیات بهدور از تکلف درپی توجه بیشتر به مخاطب شکل گرفته است. پژوهش حاضر باهدف کشف ریشه های ساده نویسی، عامیانه نویسی و نخستین داستان- نویسی های واقع گرای اجتماعی، بهروش توصیفی، ادبیات و نثر مردمی در طی قرون گذشته تا عصر چوبک و شیوهی قصه نویسی وی و ورود زبان محاورهای به ادبیات داستانی را موردمطالعه قراردادهاست و نتیجهی حاصل از این پژوهش نشان میدهد که عامیانه نویسی و نثر مردمی در ادبیات ایران سابقه ای دیرین داشته و تنها در خلال ادوار گوناگون تحت تأثیر شرایط مختلف سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و در تعامل با هنر و ادبیات غرب و البته متناسب با نگرش و دیدگاه منحصربه فرد نویسندگان ایرانی دچار دگردیسی و تحول شدهاست.

کلیدواژه ها:

مردمنویسی ، ادبیات ، داستان