استفاده از فازی در تصمیم گیریهای چند معیاره برای اندازهگیری میزان موفقیت اجرای دورکاری

دورکاری رویه کاری رو به رشدی است که به موجب آن کارمندان حداقل بخشی از هفته را در محلی دور از دفتر خود کار میکند. بدین ترتیب دورکاری نقطه عزیمت از شرایط کاری استاندارد به سمت رویههای کاری قابل انعطاف میباشد که در حال حاضر عمومیت یافته و به چالش منحصر به فردی،برای مدیران و کارمندان تبدیل شده است. پیشبینی موفقیت و اجرای کار دورکاری میتواند تصمیمگیری برای پیادهسازی آن را آسانتر کند .فاکتورهای کمی و کیفی زیادی بر موفقیت پیادهسازی تأثیر گذارند و این نشان میدهد که پیشبینی مورد نظر باید مشکلات تصمیمگیری در محیطی که معیارها و شرایط زیادی وجود دارند را پاسخگو باشد. بسیاری از پیشبینیها بر مبنای آمار و احتمالات میباشد که معمولاً محیط انسانی و شرایط مبهم در دنیای واقعی را نادیده میگیرد. برای حل این مشکل این مطالعه از یک متد پیشبینی که بر پایه فازی طرحریزی شده است ، به سازمانها از طریق مشخص کردن فاکتورهای کلیدی تأثیر گذار، کمک میکند. این مدل نه تنها یک مکانیزم تست ایجاد میکند بلکه همچنین توانایی سازمان برای موفقیت پیادهسازی دورکاری را چک میکند.در پایان به بررسی یک نمونه موردی برای پیش بینی موفقیت پیاده سازی دورکاری در استانداری البرز میپردازیم.

کلیدواژه ها:

دورکاری 2 ، فازی 3 ، تصمیم گیریهای چند معیاره 4 ، متغیرهای زبانی 5 ، اعداد سه بعدی فازی