برآورد پارامترهای لرزه خیزی شهر تهران براساس روش کیکو و سلوول

روش های متعددی جهت برآورد لرزه خیزی یک منطقه ارائه شده است که یکی از جدیدترین و پرکاربردترین آن ها، روش ارائه شده توسط کیکو- سلوول (k-s) که توسط کیکو- گراهام (K-S-B) در سال 1998 تکمیل گردید، می باشد. این روش دارای قابلیت های سودمندی در بکارگیری زمین لرزه های آمیخته و ناهمگن بوده که مناسب با خصوصیات داده های لرزه ای سرزمین ایران است. توابع استفاده شده در برنامه کامپیوتری کیکو (2000) شامل تابع توزیع بر ارزش مقادیر نهایی برای زمین لرزه های پیش از سده بیستم که اغلب بزرگ ولی کم دقت می باشند و تابع توزیع دو کراندار گوتنبرک- ریشتر برای زمین لرزه های ثبت شده دستگاهی و بکارگیری روش آماری تخمین بیشینه محتمل می باشد. استفاده از این روش در پهنه های زمین ساختی که دارای فهرست ناقصی از اطلاعات زمین لرزه های تاریخی و یا اساسا فاقد زمین لرزه های تاریخی می باشند بسیار مناسب و کارآمد است. با استفاده از این روش پارامترهای لرزه خیزی یعنی ضرایب β و λ (میزان و آهنگ لرزه خیزی)، حداکثر بزرگای پذیرفتنی Mmax، دوباره بازگشت، احتمال رویداد و عدم رویداد بزرگای زمین لرزه در دوره های زمانی متفاوت برای شهر تهران محاسبه گردید.

کلیدواژه ها:

لرزه خیزی ، روش کیکو و سلوول ، دوباره بازگشت ، شهر تهران