بررسی میزان همدلی پرستاران با بیماران افسرده در بیمارستان روانپزشکی شهید مدرس اصفهان سال 1396

سال انتشار: 1396
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 1,489

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

MSEMSMED12_155

تاریخ نمایه سازی: 22 دی 1396

چکیده مقاله:

سابقه و هدف: یکی از امور مهم مورد توجه در پرستاری، برقراری ارتباط با بیمار است. یک جزء اساسی این ارتباط، همدلی است. از دیدگاه بیماران، کیفیت خدمات از طریق برقراری ارتباط مناسب و موثر و دیدگاه همدلانه پرستار، معنی پیدا می کند. افسردگی یکی از رایج ترین اختلالات روانی می باشد. بهترین درمان افسردگی کمک و ارتباط موثر با فرد برای یافتن راه بیان سرخوردگی های فردی -اجتماعی می باشد. همدلی پرستاران با بیماران افسرده احساسی والاتر و کاراتر از همدردی و دلسوزی است و موثرترین جزء یک ارتباط خوب با این بیماران است که در سیر و پیش آگهی بیماری اثرات مثبت دارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان همدلی پرستاران با بیماران افسرده در بیمارستان روانپزشکی شهید مدرس اصفهان انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه از نوع توصیفی-تحلیلی و مقطعی می باشد. نمونه پژوهش 52 نفر از پرستاران شاغل در بیمارستان روانپزشکی شهید مدرس اصفهان در سال 1396 بودند. ابزار پژوهش پرسشنامه استاندارد همدلی با بیمار جفرسون بود. تعیین میزان سطح همدلی (فقدان همدلی، ضعیف، خوب، خیلی خوب و عالی) بر اساس مطالعه هاشمی پور و کرمی و همچنین مطالعه تقی پور و همکاران تعیین شد. نتایج حاصل با استفاده از نرم افزار آماری spss، به کمک آمار توصیفی و آزمون های T مستقل و واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفتند. نتایج آماری در سطح کمتر از 05/0 معنادار لحاظ شد.یافته ها: میانگین سنی پرستاران مشارکت کننده 18/4±4/35 سال و میانگین سابقه خدمت در واحد پژوهش 14/3±50/11سال بود. 20 نفر از پرستاران زن و 32 نفر مرد بودند، 25/76 % افراد دارای مدرک کارشناسی بودند. انحراف معیار و میانگین امتیاز همدلی با بیماران افسرده، در پرستاران مرد 42/6±28/64 (سطح متوسط) و در پرستاران زن 04/7±12/76 (سطح خوب) بود. بین میانگین امتیاز همدلی پرستاران با جنس، سن، سابقه خدمت در واحد پژوهش، سطح تحصیلات و میزان اضافه کار ماهیانه ارتباط معناداری وجود داشت (05/0> P)، اما با وضعیت تاهل رابطه معناداری وجود نداشت.نتیجه گیری: با توجه به اهمیت ارتباط با بیمار در رشته پرستاری، به ویژه بعد همدلی و نقش آن و نیاز به دیدگاه همدلانه با بیماران افسرده، بنابراین برنامه ریزی برای تقویت همدلی پرستاران با بیماران ضروری به نظر می رسد. برای تحقق این مهم، گنجانیدن مفهوم و ضرورت همدلی در چارچوب درسی دانشجویان پرستاری و همچنین برگزاری کارگاه ها و کلاس های آموزشی ضمن خدمت جهت افزایش و تقویت میزان همدلی با بیماران برای پرستاران شاغل در مراکز روانپزشکی، توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

نویسندگان

محمد جعفری

دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری داخلی و جراحی، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه آزاد اسلامی واحد اصفهان، اصفهان، ایران

مژگان محمدپور

دانشجوی کارشناسی ارشد پرستاری مراقبتهای ویژه، کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی گناباد،گناباد، ایران