عوامل محدودکننده کشاورزی پایدار در استان مازندران

کشاورزی پایدار به عنوان جزء مهمی از توسعه پایدار، بینشی است که در مقابل سیستم ناموزون و اتلاف گر کشاورزی ایجاد گردیده و دستیابی به آن با شناخت و درک صحیح عوامل تأثیرگذار بر آن و مدیریت عوامل محدودکننده امکان پذیر خواهد بود. به این منظور در تحقیق حاضر با جمع آوری اطلاعات اولیه از گزارش، آمارنامه ها و منابع تحقیقاتی موجود در سازمان برنامه و بودجه، اداره کل منابع طبیعی و سازمان جهاد کشاورزی استان، برخی عوامل موثر بر ناپایداری کشاورزی در استان مازندران به صورت تحلیلی مورد ارزیابی قرار گرفته است . براین اساس مشکلات اقتصادی و اجتماعی نظیر عدم آگاهی بهره برداران روستایی (تنها 25 درصد جمعیت دارای تحصیلات عالی ) و افزایش بی رویه جمعیت (بیش از 2 برابر طی چهل سال اخیر )، به همراه واگذاری اراضی و تغییر کار بری آن ها که منجر به ایجاد فرسایش تا 0/7 تن در هکتار گردیده است و همچنین افزایش مصرف کودها و سموم شیمیایی به میزان 1 تا 9 برابر، از جمله عوامل اصلی تهدید کننده کشاورزی پایدار در استان مازندران به شمار می آیند که اعمال مدیریتی مناسب جهت کاهش اثر این عوامل، ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

کشاورزی پایدار ، عوامل محدودکننده و مازندران