اثربرهمکنش رژیم آبیاری و آرایش کاشت برعملکرد و کارایی استفاده از آب آفتابگردان

آفتابگردان جایگاه ویژه ای در تولید دانه های روغنی در جهان دارد. به منظور بررسی اثر برهمکنش رژیم آبیاری ( I1: 100% ظرفیت زراعی، I2: 75% و I3: 50% ظرفیت زراعی در مرحله روشی، I4: 75% و I5: 50% ظرفیت زراعی در مرحله زایشی) و آرایش کاشت (50-45 و 75 سانتی متری) بر عملکرد و کارایی استفاده از آب آفتابگردان آزمایشی مزرعه ای در دو سال زراعی 1387 و 1388 انجام شد. نتایج نشان داد که حداکثر عملکرد دانه در تیمار I1و فاصله کاشت 75 سانتیمتر و حداقل آن در تیمار I3 و فاصله کاشت 45-50 سانتیمتر بدست آمد. کاهش درصد عملکرد روغن بطور معنی داری تحت تاثیر زمان شروع اعمال تنش رطوبتی قرار گرفته و بیشترین درصد کاهش در تیمار I3بدست آمد. با اعمال زودتر تنش رطوبتی از مرحله رشد رویشی در مقایسه با مرحله زایشی، راندمان استفاده از آب بطور معنی داری کاهش یافت. با کاهش فاصله کاشت از 75 به 45-50 سانتیمتر، راندمان استفاده از آب بطور معنی داری کاهش یافت که علت این امر را می توان به افزایش رقابت درون گونه ای نسبت داد. به نظر می رسد که تیمارهای I4 و آرایش کاشت 75 سانتیمتر راهبرد مناسبی برای مدیریت مزارع آفتابگردان در جنوب ایران، با توجه به کمبود منابع آب و محدودیت های بارش های موثر فصلی باشد

کلیدواژه ها:

آفتابگردان ، رژیم آبیاری ، آرایش کاشت ، کاهش عملکرد ، کارایی مصرف آب