بررسی گوارش پذیری و انرژی قابل متابولیسم گونه های جگن (Cyperus longus)،کاهوی خاردار(Lactuca seriola)،لویی(Typha latifolia) منطقه سیستان با استفاده از روش تولید گاز

شناسایی ترکیبات شیمیایی و ارزش غذایی گونه های مرتعی که مورد چرای دام قرار می گیرند، اهمیت زیادی دارد. پوشش گیاهی مناطق خشک و بیابانی از جمله منطقه سیستان را اغلب گیاهان شورپسند تشکیل می دهند که می توان به سه گونه جگن (Cyperus longus)، کاهوی خاردار (Lactuca seriola)، لویی (Typha latifolia) اشاره کرد. لذا هدف از این بررسی، تعیین ترکیبات شیمیایی، گوارش پذیری ماده آلی و انرژی قابل متابولیسم سه گونه جگن، کاهوی خاردار و لویی در منطقه سیستان با استفاده از روش تولید گاز بود. برای این منظور، ابتدا نمونه ها جمع آوری و ترکیبات شیمیایی (ماده خشک(DM)، ماده آلی (OM)، خاکستر (ASH)، پروتئین خام (CP)، چربی خام (EE)، دیواره سلولی (NDF) و دیواره سلولی فاقد همی سلولز (ADF) به روش استاندارد و گوارش پذیری ماده آلی (OMD) و انرژی قابل متابولیسم (ME) به روش تولید گاز تعیین شدند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بین سه گونه از نظر ترکیبات شیمیایی اختلافات معنی دار وجود دارد (0/05>P) . میزان خاکستر، روتئین خام، چربی خام در گونه کاهوی خاردار بیشتر از گونه های جگن و لویی بود. میزان دیواره سلولی و دیواره سلولی فاقد سلولز در گونه لویی بیشتر از گونه های کاهوی خاردار و جگن بود. میزان تولید گاز در زمان 96 انکوباسیون در گونه جگن بیشتر از کاهوی خاردار و لویی (57/085 در مقابل 55/681 و 51/143 میلی لیتر در 200 میلی گرم ماده خشک) بود، اما میزان OMD و ME در کاهوی خاردار بیشتر بود (05/.>P) که احتمالاً علت بالاتر بودن میزان پروتئین خام و خاکستر آن است.

کلیدواژه ها:

ارزش غذایی ، کاهوی خاردار ، جگن ، لویی ، تولید گاز ، سیستان