سیاه تاغ و احیاء مراتع بیابانی

شناخت و مدیریت صحیح مناطق خشک و بیابانی کشور با توجه به قابلیتهای فراوان و وسعت زیاد این مناطق، ازاهمیت زیادی برخوردار است. با توجه به وجود مشکل فرسایش بادی و اثرات تخریبی باد در این مناطق، کنترل فرسایش بادی و تثبیت ماسههای روان با استفاده از پوششگیاهی مناسب مانند تاغ بهعنوان یک روش مؤثر و مفید از مدتها قبل موردتوجه بوده است. تا جایی که امروزه تاغ در بسیاری از مناطق جهت تثبیت پهنههای ماسهای بکار گرفتهشده است. اینگیاه بهطور گسترده در عملیات تثبیت شنهای روان و بیابانزدائی استفاده میشود و در برابر خشکی، شوری خاک، تابش شدید آفتاب و...مقاوم است و برای مناطق خشک اهمیت زیادی دارد. گیاه تاغ علاوه بر جلوگیری از فرسایش خاک و تثبیت شنهای روان، قسمت زیادی از سوخت و علوفه دامهای کویرنشینان را تأمین میکند. ازآنجاکه بخش عمدهای از فعالیتهایتثبیت ماسههای روان و بیابانزدایی از سال 4411 تاکنون با استفاده از گونه سیاهتاغ، نهالکاری و بذرکاری و بذرپاشی شده و میشود، لزوم شناخت هرچه بهتر آن برای متصدیان و مسئولان اجرایی بیشتر احساس میگردد. خصوصیات فیزیکی خاک بیشترین تأثیر را بر استقرار سیاهتاغ دارند و گیاه استقراریافته بر خاک تحت اشکوب خود تأثیر میگذارد و باعث شوری و قلیائیت خاک میگردد بااینوجود این گیاه با افزودن مواد آلی به خاک باعث اصلاح و احیاء هرچه بیشتر خاک میگردد

کلیدواژه ها:

سیاهتاغ ، اصلاح و احیاء ، مراتع بیابانی