بررسی اثر واگرایی روی تغییرات عمق جریان در سرریزهای پله کانی

سازه های هیدرولیکی و بخصوص سدهای بسیاری در خاورمیانه در طی 28 قرن بین 1600 قبل از میلاد و 1200 بعد از میلاد ساخته شدند. روش های ساختمانی در کشورهای مذکور که با مهندسی هیدرولیک توسعه یافته اند، جهشی شگرف درانتهای قرن شانزدهم در طی رونسانس در اروپا را ثبت کرده اند. تکنیک های جدیدی در مهندسی عمران با بکارگیری بتن و استفاده از تجهیزات جابجایی خاک جهت احداث راه ها و سازه های نگهدارنده توسعه یافته است. یک سد، دیگر سازه ای ساده جهت ذخیره سازی آب در یک مخزن تصور نمی شود. استفاده از انواع مختلف سازه ها از اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم متداول گردیده است. اولین سرریزها، سازه هایی با جریان آزاد یا روگذر بودند. کانال تخلیه پایین دست، آب را بهیک حوضچه آرامش انتقال داده و برگرداندن آب به آبراهه اصلی پس از اطمینان از استهلاک کامل انرژی آن صورت میپذیرد. پیشرفت در تکنولوژی بتن، بعنوان کاربرد در سدهای قوسی، موجب آغاز دوره پیشرفته تری در احداث سدها گردید. درطی جنگ جهانی دوم، حملات هواییباعث نگرانی بسیاری گردید. ایده منحرف کردن بمب های هوایی به پایین دست سدهابا هدف جلوگیری از انفجار آنها، اساس مفهوم جدید سرریزهایپرش اسکی را بنیان گذاشت. امروزه مهندسی سد سازی فصلجداگانه ای از مهندسی عمران می باشد. هزاران سد در سرتاسر دنیا ساخته شده و صدها سد در حال ساخت می باشد.

کلیدواژه ها:

سرریز پلکانی ، مدل آزمایشگاهی ، عمق جریان ، واگرایی