روش های طراحی و ارتباطات شبکه روی تراشه

با پیشرفت تکنولوژی و کوچکتر شدن اندازه ترانزیستورها، پیچیدگی سیستم های چند پردازنده ای در حال افزایش است .افزایش تعداد منابع پردازشی در طراحی تراشه نیازمند استفاده از یک بستر ارتباطی مناسب برای اتصالات میان آنها می باشد .بطور کلی ساختارهای ارتباطی بر روی تراشه ها بایستی شامل ویژگی های از جمله کارآیی بالا، ساخت یافته بودن، قابلیت استفاده مجدد و مقیاس پذیری باشند .در ابتدا سیستم بر روی تراشه ها با بکارگیری ساختار گذرگاه noc، به عنوان یک تکنیک پیاده سازی برای حل این مشکل معرفی شدند Network on chip noc را میتوان حد واسط راهکارهای شبکه کلاسیک و راهکار ارتباطی و سوییچینگ پردازش موازی دانست .شبکه های کلاسیک دارای قابلیت توسعه و انعطاف پذیری با الگوهای ارتباطی میباشند .ایده اصلی ناک ارایه راه حلی برای دستیابی به قابلیت های کارایی، توسعه پذیری و انعطاف پذیری در سیستم بر تراشه است. تراشه شبکه ای یک زیربنای ارتباطی در محیط تراشه سیستمی می باشد که می تواند تعداد ه سته یا مولفه ازپیش طراحی شده را بهم مرتبط کند؛ ولی کارایی، انرژی مصرفی، و پیاده سازی آن تحت تاثیرتحمل پذیری خطا در ارتباطات می باشد .از این رو تحمل پذیری خطا در ارتباطات، نقش مهمی در گسترش معماری تراشه شبکه ای دارد