جداسازی گاز گلخانه ای دی اکسید کربن به کمک جاذب ها

رشد روز افزون جمعیت و متعاقباً با افزایش بی رویه مصرف سوخت و انرژی، انتشار آلاینده های حاصل از احتراق سوخت های فسیلی و گازهای گلخانه ای، تبدیل به مشکلات زیست محیطی در جهان شده است. در بین گازهای گلخانه ای دی اکسید کربنبه دلیل دارا بودن بالاترین زمان ماند و بیشترین مقدار در اتمسفر مهمترین گاز گلخانه ای محسوب می شود. دی اکسید کربن به طرز گسترده ای از گاز دودکش خروجی صنایع مختلف در اتمسفر انتشار می یابد. در این مقاله جاذب هایی که قابلیت استفاده بهمنظور جداسازی دی اکسید کربن از جریان های گازی خروجی از دودکش ها را دارند مورد بررسی قرار گرفته اند. بنابر نتایجتحقیقات، کربن های فعال مختلف، زئولیت ها، MCM ها، HTlc ها، اکسید فلزات و نانو لوله های کربنی جاذب های مناسبی بوده اند. آلومین بازی و HTlc ها در دماهای بالا و فشارهای اتمسفری میزان جذب قابل توجهی را نشان داده اند. در همین شرایط،کربن فعال نیز نتایج مناسبی را نشان داده است. همچنین بارورسازی کربن فعال توسط عوامل بازی باعث افزایش در میزان جذبآن می شود. هرچند کربن فعال در دماهای زیاد میزان جذب کمتری را نسبت به آلومین بازی و HTlc ها نشان داده است، به طور کلی با توجه به قیمت جاذب، میزان در دسترس بودن ماده اولیه تولید آن و همچنین میزان جذب مطلوب جاذب، کربن فعالنسبت به دیگر جاذب ها گزینه مناسبی به نظر می رسد که البته نوع ماده اولیه برای تولید آن و نوع روش های فعال سازی و بارورسازی این جاذب در میزان جذب تأثیر زیادی دارد

کلیدواژه ها:

دی اکسید کربن ، جاذب ، جذب سطحی ، گاز دودکش ، فشار اتمسفری