حاشیه نشینی چالشی فراسوی توسعه پایدار شهرینمونه موردی شهرک شهید شافعی مشهد

معمولاً شهرنشینی و صنعتی شدن را مترادف متمدن شدن و توسعه می دانند اما اداره و ساماندهی جامعه نوین وتوسعه فزاینده آن چنان پیچیدگیهایی ایجاد کرده که در اغلب موارد به درماندگیهایی ختم شده اند که امروزه باواژه بحران شناخته می شوند. بحران محیط زیست، بحران فقر و بالاخره بحران حاشیه نشینی و سکونت غیررسمی در شهرها که مستقیماً در حوزه مدیریت شهری و توسعه قرار می گیرد. تجارب ایران و جهان نشان داده اند که بابرنامه هایی یک جانبه، از بالا به پایین و بدون مداخله و نظرخواهی از مردم ( به عنوان بهره برداران اصلی ) نمی توان راه به جایی برد. چنین برنامه هایی به جای بهبود شرایط، سبب بی اعتمادی و ناامیدی مردم نسبت به اداره ی امورشهر می شوند. لذا با توجه به چنین واقعیاتی، جای آن دارد که از راهکارهای مشارکت و در سطحی بالاتر، مشارکتو توانمند سازی اجتماع محلی و نیروهای غیر دولتی دخیل ( شهروندان، بخش خصوصی، مالکین و غیره ) در امر بهسازی سکونتگاههای غیررسمی مدد جست . موضوع این است که چگونه می توان گروههای مذکور را در فرآیندبهسازی سکونتگاههای غیررسمی توانمند ساخت؟ . در این مقاله بررسی های صورت گرفته در خصوص راهکارهای موجود و انواع رویکرد مداخله با سکونت گاههای غیررسمی مورد بررسی قرار گرفته است و با استفاده از بررسی میدانی راهکار کاربردی در محدوده ی مورد مطالعه(شهرک شهید شافعی مشهد) ارائه گردیده است. نتایج نشان می دهد که توانایی های فراوانی برای ساماندهی نیروهای مشارکت مردمی و بخش خصوصی در محدوده ی مورد بررسی وجود دارد و مدیران شهری باید بستر لازم برای بسیج نیروهای مردمی را فراهم نمایند

کلیدواژه ها:

توانمند سازی ، مشارکت ، جامعه محلی ، توسعه پایدار ، شهرک شهید شافعی مشهد