بررسی مقایسه روشهای احیای آبخوان: آلودگی MTBE

افزایش روز افزون نیاز به آب با کمیت و کیفیت مطلوب با توجه به روند رو به رشد جمعیت جهان، امری اجتناب ناپذیر است. منابع آب موجود در طبیعت، اعم از آبهای سطحی و زیرزمینی، در معرض آلودگی از طریق منابع مختلف قرار دارند. پدیدههای طبیعیو فعالیتهای انسانی از مهمترین عوامل این آلودگیها هستند. بر خلاف مسائل زیست محیطی آشکاری نظیر آلودگی آب های سطحی و آلودگی هوا که در اولویت توجه و بررسی بوده اند، آلودگی آب زیرزمینی، موضوع نسبتا جدیدی است. اهمیت آبهایزیرزمینی به عنوان یکی از منابع مهم تامین آب شرب، کشاورزی و صنعتی، موجب افزایش توجهها به سوی رفع مشکل آلودگیآبهای زیرزمینی شده است. رفع این آلودگیها از آب زیرزمینی در مقایسه با سایر منابع تامین آب، دارای پیچیدگی و هزینه بیشتری است. به طور کلی روشهای گوناگونی برای احیای مناطق آلوده به انواع آلاینده وجود دارند. در این تحقیق به معرفی وبررسی روشهایی که به صورت موثر در احیای آبخوانهای آلوده به MTBE مورد استفاده قرار می گیرند، پرداخته شده است و کارآیی این روشها برای احیای MTBE ، با کارآیی آنها برای احیای ترکیبات BTEX ، مورد مقایسه قرار گرفته است. موفقیت هریک از روش های احیا تا حد زیادی وابسته به خصوصیات هیدروژئولوژی، ژئوشیمیایی و خواص فیزیکی و شیمیایی آلاینده موردنظر است. با توجه به خصوصیات MTBE ، انتظار می رود برخی از روش های احیا تاثیر یکسانی در حذف MTBE در مقایسه باحذف ترکیبات BTEX در زیر سطح زمین داشته باشند. با توجه به بررسیهای به عمل آمده، به نظر میرسد روش های PAT ، هوادهی درجا، اکسیداسیون شیمیایی درجا و احیای بیولوژیکی درجا، عمدتا در مناطق اشباع قابل اجرا هستند در حالی که روش SVE عمدتا در لایه های غیراشباع خاک قابل اجراست و روش MPE برای احیای هر دو محیط (لایه های خاک و منطقه اشباع) مورد استفاده قرار می گیرد

کلیدواژه ها:

آلودگی آب زیرزمینی ، احیای آبخوان ، MTBE ، ترکیبات BTEX