ارزیابی توانمندیهای محیطی و آمایشسرزمین استان خوزستان با استفاده از روشهای کلاسیک در محیطGIS

هدف از این پژوهش شناخت توانمندیهای محیطی و آمایش سرزمین استان خوزستان است. شناسایی ویژگی های طبیعی هرمنطقه به خصوص آب و هوا می تواند در برنامه ریزی و آمایش سرزمین نقش مهمی را ایفا نماید و باعث پیشرفت آن سرزمینگردد. استان خوزستان در جنوب غربی ایران قرار گرفته و در برگیرنده اقلیم های متفاوتی (دما، بارش، رطوبت و ...) می باشد. در این پژوهش تلاش گردیده که برای شناسایی نواحی اقلیمی استان خوزستان با استفاده از طبقه بندهای سنتی مشهورمانند: کوپن دمارتن، آمبرژه، سلیانینوف و ایوانف، و توانمندی های محیطی آن در محیطARCGISجایگاه اقلیمی استان مشخص گردد. روش تحقیق به کار گرفته شده، از نوع توصیفی.تحلیلی بر اساس محاسبات صورت گرفته بر روی داده های 13 ایستگاه سینوپتیک هواشناسی استان خوزستان با دوره آماری 11 ساله می باشد،که نتایج به شرح ذیل می باشد: براساس روش دمارتن شهرهای آبادان ، اهواز، بستان و ماهشهر در اقلیم نیمه خشک و آغاجاری، امیدیه، رامهرمز، شوشتر و صفیآباد در اقلیم مدیترانه ای ودزفول، مسجدسلیمان و بهبهان دراقلیم نیمه مرطوب و ایذه در اقلیم بسیار مرطوب قرار گرفتند. در روش ایوانف کل شهرهای استان خوزستان در اقلیم صحرایی قرار دارند. بر اساس روش سلیانینوف شهر های آبادان، اهواز، آغاجاری، بستان، ماهشهر، مسجد سلیمان، امیدیه، رامهرمز، شوشتر، بهبهان و صفی آباد دزفول در اقلیم بیابانی، دزفول در اقلیم استپ خشک و ایذه در اقلیم استپ معمولی قرار گرفت. نتایج حاصل از روش آمبرژه برای استان خوزستان به علت شرایط دمایی بالا مناسب نمی باشد زیرا با این روش شهرهای آبادان، آغاجاری، بستان، ماهشهر و امیدیه در اقلیم بیابانی گرم و خفیف،اهواز اقلیم گرم ومیانه، دزفول اقلیم خشک و معتدل قرار گرفتند و بقیه شهرهای استان خوزستان در اقلیم آمبرژه جایی نداشتند. اما در روش کوپن نشان می دهد که تمام شهرهای استان خوزستان در اقلیم مرطوب جنب حاره، گرم همراه با زمستان های بسیار خشک قرار می گیرد

کلیدواژه ها:

استان خوزستان ، آمایش سرزمین ، پهنه بندی کلاسیک ، دوره آماری ، ایستگاه سینوپتیک ARCGIS