تنوع ژنتیکی شش توده بز بومی ایران با استفاده از نشانگرهای RAPD

در این تحقیق، جهت بررسی تنوع ژنتیکی نمونه های خون از محل پراکنش شش توده بز بومی ایران جمع آوری شد که شامل بز مرخز، بز کرکی رایینی، بز کرکی جنوب خراسان، بز سیاه لری، بز نجدی و بز تالی می باشد. 16 آغازگر جهت یافتن چندشکلی، بررسی شد و از بین آنها تعداد 10 آغازگر از هر توده از طریق PCR، صورت گرفت. طول قطعات تکثیر یافته در آغازگرهای مختلف از 220 تا 2310 جفت باز تغییر می کرد. درصد چندشکلی 539/. برآورد گردید. بر اساس باندهای چندشکل، بیشترین فاصله ژنتیکی بین توده های سیاه لری و کرکی جنوب خراسان بوده که معادل 227/. محاسبه شد. کمترین فاصله ژنتیکی بین توده های تالی و کرکی رایینی بود که معادل 081/. محاسبه گردید. درخت فیلوژنی ترسیم شده بر اساس روش Neighbor-Joining، توده های بز مورد مطالعه را در دو گروه قرار داد: گروه اول: توده های کرکی رایینی، تالی، کرکی جنوب خراسان و نجدی. گروه:توده های سیاه لری و مرخز. نتایج این تحقیق نشان داد که تکنیک RAPD ابزار مناسبی برای بررسی تنوع ژنتیکی در گونه های اهلی، محسوب می شود.

کلیدواژه ها:

بزهای ایران ، تنوع ژنتیکی ، چندشکلی ، فواصل ژنتیکی