تأثیر ژنوتیپ، ریزنمونه و تنظیم کننده های رشد بر باززایی و تراریختی گوجه فرنگی

گوجه فرنگی یکی ار مهترین گیاهان مدل جهت اصلاح سایر گیاهان دو لپه ای است. با این حال روش تراریختی آن هنوز یک روس روتین و قابل تکرار برای همه ارقام نیست. در این تحقیق از آگروباکتریوم سویه GV3850 حاوی پلاسمید دوگانه Pbi121 دارای ژن گزارشگر gus و ژن مقاومت به آنتی بیوتیک کانامایسین استفاده گردید. آزمایشی به منظور بررسی تأثیر سه ژنوتیپ (KalG, Kal early, Su2270)، دو ریزنمونه (کوتیلدونی و هیپو کوتیلی) و تنظیم کننده های رشد (BAP, Zeatin) به میزان 2 میلی گرم در لیتر بر میزان تراریختی با توجه به تعداد جوانه تشکیل یافته در هر ریزنمونه و ژنوتیپ انجام گرفت. نتایج آزمایشات نشان داد که کوتیلدون ها دارای حداکثر تعداد جوانه تشکیل یافته به طور میانگین 8-3 جوانه در هر ریز نمونه بوده و ژنوتیپ KalG دارای بیشترین تعداد جوانه از ریزنمونه کوتیلدونی و ژنوتیپ su2270 دارای حداکثر جوانه در ریز نمونه هیپوکوتیلی گردید. در همه آزمایشات هورمون زآتین به میزان 2 میلی گرم در لیتر دارای تعداد جوانه تشکیل یافته و باز زایی بیشتری بود. وضعیت تراریختی گیاهان هم از طریق رنگ آمیزی و هیستوشیمیایی و واکنش زنجیره ای پلیمراز تأیید گردید.

کلیدواژه ها:

گوجه فرنگی ، تراریختی ، آگروباکتریوم