بهینه سازی بیان پروتئین آنتی ژن سطحی هپاتیت B در فرآیند تخمیرغیرمداوم همراه با خوراک دهی پیچیا پاستوریس

آنتی ژن سطحی هپاتیت B پروتئین غیر انسانی است که توسط مخمرها و سلولهای حیوانی تولید می شود و به عنوان واکسن جهت پیشگیری از بیماری هپاتیت B استفاده می شود. مخمر پیچیا پاستوریز که یک مخمر متان دوست است به عنوان بهترین گزینه جهت میزبانی تولید این پروتئین نوترکیب شناخته شده است. پیچیا پاستوریز بدلیل داشتن ژن الکل اکسیداز می تواند متانول را اکسید و مصرف نماید. مهمترین راه بالا بردن بهره وری تولید این پروتئین در فرمانتور غیرمداوم همراه با خوراک دهی، استفاده از شیوه صحیح خوراک دهی می باشد. خوراک دهی با نرخ نمایی از تجمع متانول در فرمانتور جلوگیری کرده و همزمان با افزایش تراکم توده سلولی مقدار آن افزایش می یابد. در این تحقیق سعی شد تا شیوه خوراک دهی متانول در انستیتو پاستور ایران بررسی شده و امکان افزایش بهره وری پروتئین هپاتیت-ب با افزایش یا کاهش متانول مورد تحقیق قرار گیرد. عوامل محیطی نظیر دما، pH و دور همزن ثابت بوده و تنها پروفایل خوراک دهی متانول بر اساس ضریبی از خوراک دهی جاری در خط تولید انستیتو پاستور صورت گرفت. خوراک دهی با توجه به افزایش توده سلولی بصورت نمایی با سرعت رشد ویژه ثابت انجام شد . پروتئین نوترکیب تولیدی در فرمانتور آزمایشگاهی با ضرایب 0.8 و 0.9 کاهش یافته و با افزایش 10% و 5% سرعت خوراک دهی افزایش یافت. با افزایش 20% سرعت خوراک دهی تراکم نوده زیستی بدلیل ممانعت کنندگی متانول کاهش یافت ولی تولید پروتئین نوترکیب بدلیل تشدید شرایط القاء 10% افزایش یافت. افزایش بیشتر باعث تجمع زیاد متانول، مرگ سلولی و نهایتا کاهش مقدار تولید شد.

کلیدواژه ها:

پیچیا پاستوریز ، آنتی ژن سطحی هپاتیت ب ، پروتئین نوترکیب ، خورا کدهی ، متانل