ساخت و مشخصه یابی در سامانه پیوسته رهش نانو و میکرو ذره ای جهت رهایش کنترل شده داروی آتورواستاتین به منظور کاربرد در مهندسی بافت استخوان

سال انتشار: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 407

نسخه کامل این مقاله ارائه نشده است و در دسترس نمی باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NBTCONF01_067

تاریخ نمایه سازی: 20 آبان 1397

چکیده مقاله:

یک راه حل اساسی به منظور رفع نقایص استخوانی، مهندسی بافت استخوان است. استفاده از داروها در القای استخوان زایی به همراه داربست های مهندسی بافت، به عنوان رویکردی نوین در ترمیم استخوان آسیب دیده بسیار مورد توجه است، اخیرا در میان انواع داروهای مورد توجه در حوزه ترمیم بافت استخوان، استاتین ها مورد توجه قرار گرفته اند. در این پژوهش، جهت دستیابی به رهایشی کنترل شده برای داروی آتورواستاتین، در سامانه رهایش کنترل شده دارو، شامل نانونیوزوم ها و میکروکرات ژلاتین جهت بارگذاری این دارو ساخته شده و مورد مقایسه قرار گرفت. نانونیوزوم های حاوی آتورواستاتین به روش هیدراسیون فیلم نازک و با استفاده از اسپن 60 کلسترول و آتورواستاتین با نسبت های 3، 2، 3 تهیه شد، میکروکرات ژلاتین نیز با روش تشکیل امولسیون، تهیه و سپس داروی آتورواستاتین درون آن بارگذاری شد. سپس به منظور ارزیابی در سامانه، مورفولوژی، اندازه و توزیع ابعاد، بازدهی تهیه ی حامل ها، بازده و درصد بارگذاری دارو و در نهایت پروفایل رهایش دارو از آنها در طول مدت یک هفته مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج آزمون ها حاکی از تشکیل نیوزوم های نسبتا کروی با ابعادی در حدود 351 / 8 نانومتر و بازده بارگذاری 81 / 34 درصد و تشکیل میکروکرات ژلاتین با ابعادی در حدود 37 / 5 میکرومتر و درصد بارگذاری 78 / 93 درصد می باشد. کینتیک رهایش دارو از نیوزوم ها در 24 ساعت اول با آزاد شدن حدود 25 درصد از دارو به صورت انفجاری، و پس از آن به صورت نسبتا پایدارتر کمتر از 10 درصد دارو مشاهده شد و در پروفایل رهایش دارو از میکروکرات ژلاتین شاهد رهایش انفجاری نسبتا کم و پس از آن رهایش پایدارتر 3530 درصد از دارو هستیم. نتایج به دست آمده از این پژوهش نشان داد که سامانه ژلاتینی رهایش انفجاری کمتری نسبت به نیوزوم دارا میباشد و نیوزومها از پایان روز اول رهایش آهسته تری نسبت به ژلاتین فراهم نموده است. گرچه انتخاب یکی از دو سامانه به عنوان سامانه بهینه، نیازمند مطالعات سلولی بر روی آنها بوده و انتخاب بر مبنای پروفیل رهایش متناسب با شدت آسیب و سرعت ترمیم می باشد.

نویسندگان

سارا نجاتی

دانشجوی کارشناسی ارشد گروه بیومتریال، دانشکده مهندسی پزشکی، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران

رعنا ایمانی

استادیار گروه مهندسی بافت، دانشکده مهندسی پزشکی، دانشگاه صنعتی امیرکبیر، تهران، ایران

علی محمد شریفی

استاد مرکز تحقیقات علوم دارویی رازی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران