استفاده از گیاه جدید جو بدون پوشینه و تنظیم کننده رشد سایکوسل در شرایط پر تنش آب و هوایی اهواز

به منظور بررسی تاثیر ماده تنظیم کننده رشد سایکوسل و سطوح نیتروژن بر خصوصیات کمی و کیفی جولخت، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار، در مزرعه آموزشی دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی 150 و 225 کیلوگرم در هکتار) ، 1388 ، اجرا گردید. سطوح نیتروژن در چهار سطح (صفر، 75 - رامین (ملاثانی) در سال زراعی 89 و غلظت های سایکوسل در سه سطح (صفر، 1500 و 3000 میلی گرم در لیتر) به کار برده شدند. بهترین عملکرد دانه در سطح نیتروژن 225 کیلوگرم در هکتار به دست آمد که با سطح 150 کیلوگرم در هکتار اختلاف آماری معنی داری ازخود نشان نداد. غلظت 3000 میلی گرم در لیتر سایکوسل باعث افزایش عملکرد گردید. بیشترین تعداد سنبله و تعداد دانه در سنبله متعلق به سطح نیتروژن 225 کیلوگرم در هکتار بود که با سطح نیتروژن 150 کیلوگرم در هکتار اختلاف آماری معنی داری از خود نشان نداد. وزن هزار دانه در تمام سطوح نیتروژن 225 کیلوگرم در هکتار و تیمار سایکوسل 3000 میلی گرم در لیتر و سطح نیتروژن 150 کیلوگرم در هکتار، کاهش پیدا کرد. در سطح 225 کیلوگرم نیتروژن در هکتار حتی با وجود اعمال سایکوسل باز گیاه دچار ورس شدید گردید. به طور کلی کاهش در تعداد سنبله و پنجه های بارور عامل اصلی کاهش عملکرد دانه می باشد. لذا بهترین سطح نیتروژن در جو لخت سطح 150 کیلوگرم در هکتار و بهترین غلظت سایکوسل سطح 3000 میلی گرم در لیتر می باشد که بدون رخ دادن هر گونه وقوع ورس، عملکرد دانه بالا ( 3936 کیلوگرم در هکتار)، را نیز تولید کرد.

کلیدواژه ها:

جولخت ، سایکوسل ، نیتروژن و اجزای عملکرد