بررسی اثرات سطوح مختلف شوری آب آبیاری و عمر نشا بر روی صفات مورفولوژیکی و فیزیولوژیکی گیاه گوجه فرنگی (Lycopersicum sculentum) یک ماه پس از اعمال شوری

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف شوری آب آبیاری بر رشد بوته های گوجه فرنگی یک ماه پس از اعمال شوری، این آزمایش به صورت طرح کرت های خرد شده با سه تکرار و 21 ترکیب تیماری در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه شهید چمران اهواز انجام شد. بذور گوجه فرنگی در سینی های کشت حاوی کوکوپیت برای جوانه زنی و تهیه نشا کشت گردیدند و پس از 50% جوانه زنی بذرها، نشاهای 5 روزه، 10 روزه و 15 روزه به گلدان های حاوی خاک زراعی انتقال داده شدند گلدان ها با تیمار آب های آبیاری با EC های تصفیه (تیمار شاهد)ف 0/6، 1/25، 1/87، 2/5، 3/1 و 3/75 دسی زیمنس بر متر به مدت یک ماه آبیاری شدند در طول آزمایش صفات تعداد برگ ، وزن تر اندام هوایی، وزن تر ریشه، وزن خشک اندام هوایی ، وزن خشک ریشه و محتوای رطوبت نسبی برگ، یک ماه پس از اعمال شوری اندازه گیری گردید و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج تجزیه واریانس نشان داد که شوری بالا، ویژگی های رشد رویشی را نسبت به شاهد کاهش داد بیشترین میزان کاهش صفات رشد رویشی در سطح شوری هفتم (3/75 دسی زیمنس بر متر) به دست آمد و تفاوت آن با تیمار شاهد (آب تصفیه) معنی دار بود.

کلیدواژه ها:

گوجه فرنگی ، شوری ، سن نشا ، آب آبیاری