جایگاه فناوری نانو و هوشمند در رسیدن به معماری پایدار

معماری پایدار یک روش در طراحی است و به تقلیل مصرف منابع تجدیدناپذیر و بهینه سازی مصرف تجدید پذیر می پردازد و اظهار می دارد که آنچه را ما برای بقا نیاز داریم می توانیم از محیط زیست به دست میآوریم. استفاده از منابع به صورت هوشمندانه و مشفقانه با در نظر گرفتن کیفیت زندگی نسل های آینده اینگونه دید به جهان را نیز تعریف می نماید. از طرفی در سالهای اخیر نیز تولید مصالح و احداث ساختمان، انرژی بسیار زیادی را به خود اختصاص داده و معضلات مربوط به اتمام مواد خام در کنار کاهش شدید منابع تولید انرژیهای تجدیدناشدنی، لزوم تجدید نظرهایی را در این صنعت فراگیر و مادر ایجاب میکند لذا لازم است تا استراتژیهای طراحی در ساختمانهای جدید، بسوی آینده جهت گیری شوند. این درحالیست که سرعت رشد صنایع و علوم و فنون نسبت به سالهای گذشته بصورت تصاعدی افزایش یافته است ؛ به همان نسبت نیز تغییرات در عرصه استانداردها، عملکردها، کاربریها و غیره بیشتر عیان گشته و بنظر میرسد که ساختمانهای جدید، باید متنوعتر، انعطاف پذیرتر و قابل انطباق با هر گونه تغییرات احتمالی آینده باشند که این امر تمهیداتی را در طراحی برای رسیدن به معماری پایدار می طلبد که کاربرد فناوریهای نوین و نانو و مصالح هوشمند می تواند معمار را به این هدف برساند این مقاله در پی آنست تا به تبیین کاربرد فناوری نانو و مصالح هوشمند توسط معماران و مهندسین در ارتباط با ساختمانهای آینده بپردازد و از طریق تحلیل اقدامات صورت گرفته ، نقش فناوری و تکنولوژی را در رسیدن به معماری پایدار نمایان کند .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، فناوری های نوین ، مصالح پایدار ، فناوری نانو ، معماری هوشمند