ارزیابی میزان تاب آوری در بافت فرسوده شهری نمونه مورد مطالعه: محله سیروس تهران

هدف از این پژوهش شناخت ابعاد تاثیرگذار بر تاب آوری در محله سیروس می باشد. ارزیابی نقاط ضعف مبحث تاب آوری در محله و اولویت بندی آنها برای برنامه ریزی از دیگر اهداف این پژوهش است. در پژوهش حاضر تاب آوری در محله سیروس مورد سنجش و ارزیابی قرار گرفت. جهت تحلیل و ارزیابی شاخص های بدست آمده از نظر کارشناسان استفاده شده است. بدین منظور از روش AHP برای اولویت بندی نقاط ضعف موجود در ساختار محله در مبحث تاب آوری بهره گرفته شده است. ابعاد مورد سنجش شامل 4 بعد بود که در ارزیابی نظر کارشناسان بعد کالبدی 0.607 بیشترین اولویت را کسب نمود پس از آن ابعاد اجتماعی- اقتصادی 0.249 کاهش مخاطرات 0.102 و زیرساخت ها 0.042 را کسب نمودند. نتایج حاصل از تحلیل نشان می دهد که مهمترین موضوع در دستیابی به تاب آوری محله سیروس عوامل کالبدی می باشد که در این میان استحکام بنا و شبکه دسترسی نقش بسیار مهمی دارند. در بعد اجتماعی- اقتصادی، امنیت و سرمایه اجتماعی اولویت های اصلی می باشند. از طرفی در بعد کاهش مخاطرات نیز مدیریت بحران و آموزش شهروندی در اولویت اول برنامه ریزی قرار گرفتند که نقش بسزایی در ایجاد زمینه لازم برای تاب آوری در محله دارد. در پایان پیشنهاداتی به منظور افزایش تاب آوری در بافت فرسوده محله سیروس ارائه شده است

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، تاب آوری شهری ، سیستم های شهری ، آسیب پذیری اجتماعات ، مشارکت ، بافت فرسوده ، سیروس