کاربرد روشهای عددی در پیش‌بینی نشست سطحی ناشی از تونلسازی مطالعه موردی: متروی تبریز

به کارگیری صحیح روشهای عددی در بررسی اندرکنش سازه‌ها با محیط اطراف می‌تواند کمک قابل توجهی به مهندس طراح در اتخاذ تصمیم گیریهای مناسب حین روند اجرای پروژه ارائه دهد. از طرفی، عملیات تونلسازی در زمین‌های شهری همواره توأم با مخاطراتی است که عمده‌ترین آنها مسألة نشست سطح زمین و تاثیر آن بر سازه‌های اطراف عملیات حفاری است. از اینرو پیش‌بینی میزان نشست سطح زمین ضروری به نظر می‌رسد. در این مقاله نتایج تعدادی از تحلیلهای المان محدود برای پیش‌بینی نشست سطحی ناشی از حفاری تونلهای دوقلوی متروی تبریز بررسی شده است. نتایج حاصله نشان می‌دهد که برای تونلسازی در محوطة باغ گلستان تبریز (گمانة شمارة 9) در شرائط زهکشی شده و با اعمال ضریب تصحیح ناشی از تزریق پشت آسترکاری، نشست ناشی از تونل منفرد 7/13 میلیمتر است. مقادیر حاصل از حفاری تونلهای دوقلو نیز با افزایش فاصله‌ مرکز به مرکز تونلها ارائه شده است. بررسیهای مزبور نشان می‌دهد که تغییر تعداد قطعات پوششی تاثیر چندانی روی میزان نشست سطحی ندارد. . همچنین نتایج مربوط به تغییر لنگرها و نیروهای اثر کننده بر آسترکاری تونل اولی ناشی از حفاری تونل دومی بررسی شده است.

کلیدواژه ها:

تونلهای دوقلو ، آسترکاری ، مناطق شهری ، متروی تبریز ، نشست ، روشهای عددی