درآمدی بر بازنگری طرح های راه سازی با رویکرد حفظ تنوع زیستی مطالعه موردی: مجموعه تحت حفاظت توران

توسعه جاده ای که از عرصه های مهم و گسترده فعالیت های عمرانی است، از مهمترین عوامل انقطاع کریدورهای عبوری و گسستگی زیستگاه های حیات وحش محسوب می شود که از پیامدهای آن افت کیفی زیستگاه ها، رو به زوال رفتن گونه ها و کاهش تنوع زیستی است. هدف این مقاله ارائه راه حل هایی برای کاهش اثرات جاده ای و ایجاد اتصال مجدد میان زیستگاه های از هم گسسته جهت حفظ تنوع زیستی کشور می باشد. بر این اساس تلاش شده با مرور ادبیات موضوع و بررسی مکاشفه ای تجارب جهان و امکان سنجی تطبیق آن با شرایط ایران در قالب بررسی یک مورد مطالعاتی (منطقه تحت خفاظت توران)، اصول و راهبردهایی قابل تعمیم برای توسعه های جاده ای در مناطق طبیعی به دست آید. مهمترین این اصول عبارتند از : لحاظ کردن طراحی گدارها در ضوابط راه سازی، مشارکت متخصصان طراحی محیط زیست و حیات وحش در سیاست گذاری پروژه های راهسازی در مناطق طبیعی، استفاده از گدارهای با قابلیت چند گونه ای، طراحی و اصلاح آب – گذرها جهت استفاده حیات وحش. اصول و راهبردهای ارائه شده می توانند به عنوان معیارهای نوین در پروژه های راهسازی کشور، به ویژه پیرامون مناطق حفظ شده پارک های ملی و پناهگاه های حیات وحش مورد توجه قرار گیرند.

کلیدواژه ها:

جاده ، حیات وحش ، زیر گدار ، رو گدار ، زیستگاه