بهینه سازی سازه های فضاکارتخت دولایه با استفاده از الگوریتم ژنتیک و تحلیل تقریبی موضعی سازه

در این مقاله جهت بهینه سازی وزن سازه های فضاکار تخت دولایه، سطح مقطع اعضا و ارتفاع شبکه به بعنوان متغیرهای طراحی انتخاب شده است . جهت کاهش طول کروموزوم و افزایش سرعت همگرایی، فضای طراحی موجود به نحوی کاهش یافته است که با یکبار جستجو در زیرفضای کاهش یافته، امکان یافتن جواب بهینه میسر می گردد . در طول فرایند بهینه سازی در هر زیرفضا، تنها در برخی از اعضا و گره ها، نیروی داخلی و جابجایی با استفاده از روش تقریب سازی دو نقطه ای ترکیبی محاسبه می گردد

کلیدواژه ها:

سازه فضاکار ، الگوریتم وراثتی ، زیرفضا ، روش تقریب سازی ، تحلیل موضعی