محاسبه زاویه بهینه مسلح کننده ها بمنظور پایدارسازی شیبها

در طی یک دهه اخیر روش پایدار سازی شیبهای خاکی با استفاده از مسلح کننده ها بسیار رایج شده است. بهینه سازی طراحی اینگونه شیبها با روش سعی و خطا انجام می شود و از این رو در بسیاری از موارد طرح کاملاً بهینه بدست نمی آید. هدف از این مطالعه، بررسی پایداری شیبهای خاکی مختلف با استفاده از روش اجزاء محدود جهت دستیابی به زاویه بهینه مسلح کنندهها به ازای ویژگیهای هندسی (شیب و ارتفاع) و ویژگی های خاکی (پارامترهای مقاومت برشی و ضریب الاستیسیته) مختلف است. برای بررسی نتایج پایداری از ضریب ایمنی استفاده میشود. نتایج نشان میدهد که برای یک شیب با هندسه خاص، چیدمان بهینه به منظور بالابردن ضریب ایمنی علاوه بر هندسه شیب وابستگی به پارامترهای مقاومتی خاک (چسبندگی و زاویه اصطکاک داخلی) نیز دارد و در نتیجه نمیتوان برای یک شیب فقط با درنظر گرفتن هندسه آن زاویه بهینه مسلح کنندهها را تعیین کرد. همچنین با دقت در نتایج میتوان به این نکته رسید که با بالا بردن مقدار چسبندگی ذرات خاک، مقدار زاویه بهینه مسلح کنندهها با افق افزایش مییابد، اما با افزایش زاویه اصطکاک داخلی خاک، این امر صادق نبوده و برخلاف حالت قبل برای رسیدن به ضریب ایمنی بالاتر، باید زاویه مسلح کنندهها را به افق نزدیک کرد

کلیدواژه ها:

پایداری ، ضریب اطمینان ، شیب ، اجزاء محدود ، مسلح کننده