تعیین آزیموت نجومی به کمک مشاهدات بر روی یک ستاره ناشناس

در روشهای کلاسیک تعیین آزیموت نجومی ، زمان سنجی را با زمان خورشیدی گرینویچ(GMT) تنظیم و کالیبره نموده و مشاهدات زمان وزاویه قائم و افق را بر ستاره شناخته شده ای انجام می دهیم ، سپس زمان نجومی محلی به کمک طول جغرافیایی محل و زمان نجومی گرینویچ درساعت صفر خورشیدی محاسبه شده و مختصات ستاره را در سیستم اینرشیال بعدی از آلماناک های منتشره شده توسط سازمانهای معتبر نجومیاستخراج نموده و آزیموت ستاره را محاسبه می نمائیم . در روش تجربی پیشنهادی ، مشاهدات زمان ، زاویه قائم و افق قبل و بعد از ترانزیت بر روی ستاره ناشناس در محدوده نصف اانهار محل ناظر و در موقعیت ارتفاعی مناسب انجام شده و گراف مسیر ستاره که شامل تغییرات زاویه افق و قائم نسبت به تغییرات زمان است ترسیم می گردد . محور تقارن تغییرات ارتفاعی ، زمان عبور ستاره از نصف النهار محل را نمایش می دهد . از مزایایاین روش عدم نیاز به شناخت ستاره ،تنظیم و کالیبره نمودن زمان سنج با زمان خورشیدی گرینویچ و مختصات ستاره در سیستم بعدی است . در این روش نقش اپراتور مجرب در دقت اندازه گیری زیاد است و وزن مشاهدات اندازه گیری شده متناسب با میزان تغییرات ارتفاعی ستاره در زمان می باشد لذا مشاهداتی که از ترانزیت فاصله بیشتری دارند ارزشمندتر می باشند

کلیدواژه ها:

آزیموت نجومی ، ترانزیت ، زمان خورشیدی گرینویچ ، مختصات بعدی