مفهوم فقر در آیینه عرفانی با نگاهی به آثار هجویری و قشیری

فقر یکی از مراحل سیرو سلوک عرفانی و در لغت به معنای نیاز و احتیاج است و در اصطلاح صوفیه نیازمندی به خدا و بی نیازی از غیر اوست. فقر و غنا در ادبیات ایران و به خصوص در آثار عرفانی سابقه ای کهن و جایگاهی والا دارد فقر در لغت به معنای درویشی و نداری و غنا نقطه ی مقابل آن و به معنی توانگری بی نیازی و دولتمندی است. سالک در این وادی به صفت عدم اصلی و فقر ذاتی خود بر میگردد و به آن اقرار میکند فقر از مسائل مهم عرفانی است و علاوه بر شاعران که در دیوان های خود به آن اشاره کرده اند خود عرفا نیز در این زمینه نظریه پردازی میکنند این جستار با عنوان مفهوم فقر در آیینه با نگاهی به آثار هجویری و قشیری که یا روش تحلیلی توصیفی انجام گرفته است بر آن است که مقوله ی فقر را از دید این دو عارف همراه با شواهد شعری تبیین و تفسیر کند و آن را از دید عرفان مورد بررسی قرار دهد.