بررسی عملکرد پلیمرهای سوپرجاذب بر خواص تازه و سخت شده ملات سیمانی خودتراکم

افزایش عمر و پایایی بتن در کنار حفظ خواص سخت شدهی آن، یکی از مهمترین چالشهای مهندسان و دستاندرکاران صنعت بتن میباشد.جلوگیری از گسترش ترکها میتواند کلیدیترین راه حل برای افزایش دوام و پایایی سازههای بتنی باشد. استفاده از آب محبوس شده درحفرهها و منافذ داخلی بتن، برای عمل آوری آن در طی زمان (به ویژه زمان تشدید ترکها در برابر عوامل بیرونی) بعد از عمل آوری اولیه، میتواند یک ایده مناسب باشد. پلیمرهای سوپر جاذب (هیدروژل ها) ساختاری شبکهای از زنجیرهای بسپاری پیوند شده به یکدیگر هستند که قادر به جذب و نگهداری آب میباشند و میتوانند در طول زمان به تدریج این آب محبوس را آزاد کنند.هدف این مقاله، بررسی پارامترهای رفتاری و سخت شده ی بتن تشکیل یافته از یک ترکیب پودر، شامل سدیم آلژینات و پلیوینیلالکل از طریق هم بسپارش پیوندی آکریلآمید، به عنوان یک عامل شبکهساز و آمونیومپرسولفات به عنوان آغازگر سنتز این مواد که تشکیل هیدروژل میدهند، میباشد. به این منظور 4 طرح اختلاط ملات سیمانی خودتراکم با مقادیر صفر، 0.5 1 و 1.5 درصد جرمی سیمان به صورت جاگزین بخشی از آن ساخته شد. برای مشاهده اثرات پودر، در کلیه طرح ها نسبت آب به مواد سیمانی ثابت و برابر 40 % و از یک نوع روان کننده پایه کربکسیلاتی برای دستیابی به خواص خودتراکمی در نظر گرفتهشد. رفتار شناسی ملات توسط آزمایش اسلامپ کوچک و ستون جدا شدگی ، کوچک مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت. برای مطالعه خواص سخت شده، در کنار آزمایش جمع شدگی، مقاومت فشاری نمونه ها در سنین 714 و 28 مورد بررسی قرار گرفت. نتایج بدست آمده نشان می دهد که استفاده از درصد پودر بهینه در خواص سخت شده تاثیر مثبت داشته در حالیکه اثر آن بر خواص تازه ناچیز است.

کلیدواژه ها:

پلیمرهای سوپر جاذب ، جلوگیری از گسترش ترک ها ، خواص سخت شده ، خواص تازه ، پایایی