نقش سیستم های سطوح آبگیر باران در احداث باغهای مثمره دیم در مناطق نیمه خشک استان گلستان

کمبــود آب بــه عنــوان فــاکتور محدودکننــده اســتقرار و توســعه پوشــش نبــاتی درختــی و درختچــهای در منــاطق خــشک و نیمهخشک است . استفاده از تکنیک سطوح جمع کننده آب باران می تواند راه کاری مـوثر در اسـتقرار نباتـات بـا نیـاز آبـی بیشتر از نزولات محل کشت باشد . در این تکنیک آب از یک ناحیه جمعآوری شده و در یک ناحیه دیگر سیستم که چاله غرس نهال است متمرکز می شود در واقع براساس نیاز آبی گیاه می توان سطح ناحیه جمعکننده را تغییر داد . بررسی اسـتقرار نهال گونه زیتون در شرایط دیم در منطقه نیمه خشک مراوه تپه با استفاده از سیستمهای سطوح آبگیر لوزی شـکل نـشان داد که این مهم بسهولت قابل دسترسی است . زنده مانی و رشد نهالهای کشت شده در این سامانهها بعد از گذشت 5 سال نشان داد که این روش در سطح منطقه قابل اجرا میباشد . میانگین رشد قطری یقه نهالها، تـاج، ارتفـاع و زنـده مـانی نهـال هـا در استفاده از روش سیستمهای سطوح آبگیر لوزی شکل بعد از گذشت 5 سال به ترتیب 18,3 میلیمتر، 63,5 سانتیمتر، 51,9 سانتیمتر و 100 بطور %ً کاملا معنیدار با شرایط کشت معمولی متفاوت بود .

کلیدواژه ها:

سیستمهای سطوح آبگیر باران ، مناطق نیمهخشک ، استان گلستان ، درخت زیتون