کاربرد فناوری اطلاعات در مدیریت بحران بافتهای تاریخی

سال انتشار: 1385
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 4,022

فایل این مقاله در 5 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

این مقاله در بخشهای موضوعی زیر دسته بندی شده است:

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

NCECMHC01_063

تاریخ نمایه سازی: 22 اردیبهشت 1386

چکیده مقاله:

مدیریت اطلاعات بحران برای تداوم رویکرد مدیریت بحران و فعالیت‌های مرتبط با آن در نقش منبع و مجرای اطلاعات و مرجعی برای کاهش ریسک تمام نهادهای دولتی و خصوصی و جامعه به کار میرود. در شرایط کنونی با توجه به تحول و کاربرد فناوری ‌های نوین در تمامی ارکان زندگی ضرورت رفع نیازهای موجود در گسترش مطالعات و جنبه‌های مدیریتی بحران زلزله با پرداختن به شیوه‌های فناوری اطلاعات ضروری‌تر از هر زمان به نظر می‌رسد. برای نیل به این هدف باید روش‌های سنتی اطلاع‌رسانی به خدمات پیشرفته جامعه اطلاعاتی نوین تبدیل شود و قوانین، محتوی و شکل این خدمات همخوان با شرایط و نیازهای کشور تغییر کند. هنگامی که بحث در باره نقش فناوری اطلاعات در مدیریت بحران بافت‌های تاریخی و قدیمی کشور است ،با توجه به شرایط خاص آنها، موضوع دقیق‌تر و حساس‌تر خواهد شد. سیستم اطلاعات بحران (DIN) روشی برای بهبود بخشیدن همکاری، هماهنگی، تشریک مساعی و ایجاد درک متقابل بین کاربران و تولیدکنندگان اطلاعات بحران است. این سیستم فقط شامل اجزای ضروری برای مقابله و تصمیم‌گیری در بحران نمی‌باشد بلکه اجزای اقتصادی و اجتماعی برای تمامی مراحل برنامه‌ریزی بحران را نیز شامل می‌شود و از استانداردهایی پیروی می‌کند که کارایی بیشتر و صحت یکپارچه‌سازی و استفاده از اطلاعات را به همراه خواهد داشت. بنابراین می‌تواند کیفیت تصمیم‌گیری و هماهنگی بین سازمان‌ها را تسهیل نموده و زمان پاسخگویی را تا حد زیادی کاهش دهند. در این تحقیق تلاش شده تا با مطالعه موردی کشورهای ایتالیا، ژاپن و چین شیوه‌های کاربرد این فناوری در وقوع زلزله در شهرهای باستانی بررسی گردد و نیازهای برنامه‌ریزی و اعمال مدیریت اطلاعات بحران و راهکارهای پیشنهادی برای ایجاد شبکه جامع اطلاعاتی مدیریت بحران کشور آورده شود که اهم آنها عبارتند از: • استانداردها و قوانین ، پروتکل‌ها و روش‌های متناسب ، هماهنگی‌ها و همکاریهای بین سازمانی ، سخت‌افزارها و نرم‌افزارهای مورد نیاز، نحوه دسترسی به منابع اطلاعاتی ، مکانیزم جمع‌آوری و انتقال داده‌ها و اطلاعات برای تصمیم‌گیری، مرکز هماهنگ کننده‌. • ایجاد یک سیستم فراگیر مدیریت اطلاعات بحران شامل پایگاه‌های اطلاعات الکترونیکی مثل GIS، پایگاه‌های هواشناسی، منابع قابل دسترسی پاسخگویی اضطراری، اطلاعات مرتبط با آموزش عمومی ، زیرساخت داده مکانی (STI) ، سیستم اطلاعات جغرافیایی تحت وب، Mobile GIS، سنجش از دور و محاسبات و پردازش‌های اطلاعاتی، کاربرد گیرنده‌های فضایی، کانال‌های ارتباطی رادیویی و گسترش ارتباط کامپیوترها با اینترنت ، الگوها و تکنیک‌های شبیه‌سازی، سنجش از دور (Remote Sensing). • ایجاد لینک‌های لازم برای تسهیل اطلاعات و انتشار سریع آن به منظور اجتناب از موازی کاری در سیستم‌های موجود • ایجاد ساز و کارهای تقویت اطلاعات ارسالی و دریافتی از جامعه (به طور مثال از طریق NGOها) برای ارتقا و ایجاد آرامش دوباره برای ریسک و آسیب‌پذیری افزاش یافته • تداوم توسعه سیستم جمع‌آوری و انتشار سریع اطلاعات • روز امد نمودن کیفیت اطلاعات جمع‌آوری شده • همکاری در راهنمایی برنامه‌ریزان آینده و توجه به مدیریت ارتقای برنامه‌های پرخطر موجود.