شوادان بهره گیری از ظرفیت حرارتی زمیه یادگاری پایدار از تمدن عیلام

با جستجوی در پهنهی جغرافیای جنوب غربی ایران و امتداد آن تا بین النهرین نشانه هایی از نبوغ مردمانی سخت کوش را می بینیم که با تلاش خود توانسته اند بر سختی های شرایط آب و هوایی با بهره گیری از ظرفیت های طبیعی منطقه ی خود به بهترین راه حل ها دست یابند. اگر در دیگر نقاط ایران گنبدهای آب انبار و یخچال پراکنده هستند و بادگیرها از دل ک ویر تا کناره خلیج همیشه فارس قد علم کرده اند، دراینجا همه چیز متفاوت است. در اینجا به بهترین وجه از ظرفیت حرارتی زمین بهره گیری کرده، با استفاده از کوران هوا به خانه لطافت می بخشند. شوادان شاهکار معماری اقلیمی این منطقه از ایران است. در این مقاله شوادان به عنوان عنصری از معماری خانه های سنتی این ناحیه مطرح می شود که دارای فضایی کالبدی، مفهومی و عملکردی است. وجود آن در خانه به تجربیات فضایی نایی منجر می شود. در این پژوهش از روش تحلیلی مبتنی بر مطالعات میدانی و کتابخانه ای استفاده شده است. در ادامه به اهمیت این فضا به عنوان عنصر متمایز کننده ی معماری این منطقه پرداخته و سپس چند مورد از این عناصر در خانه های سنتی دزفول و شوشتر و نجف بررسی و تحلیل می گردند. همچنین سعی می شود تا در این نوشتار الگوپذیری شوادان از عناصر معماری های گذشته مدنظر قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

شوادان ، ظرفیت حرارتی زمین ، دزفول ، شوشتر ، نجف ، عیلام