تعیین سطح آگاهی پرسنل بهداشتی در زمینه بهداشت آب آشامیدنی در منطقه روستایی بیضاء در سال 84

آب یکی از فراوان ترین ترکیباتی است که در طبیعت یافت می شود و تقریباً سه چهارم سطح زمین را دربر می گیرد. از شایعترین و گسترده ترین خطرات بهداشتی آبهای آشامیدنی، انتقال بیماریهای باکتریایی، ویروسی و تک یاخته ای و انگلی می باشد. بطوریکه سالانه چندین میلیون کودک زیر 5 سال در اثر میکروبهای منتقله توسط آب جان خود را از دست می دهد. طبق تحقیقات انجام شده در کشور هندوستان پس از بهسازی منابع آب میزان مرگ و میر ناشی از وبا 74% بیماری حصبه 64% و بیماریهای اسهالی 43% کاهش یافته است. طبق مطالعات انجام شده نسبت آلودگی در روستاهای خوزستان و بخی از مازندران حدود 13% بوده است. با توجه به اهمیت پاکی و سلامت آب بنا براین شد که آگاهی پرسنل بهداشتی را در این زمینه داشته تا بتوان با ارائه آموزشهای لازم به آنها و انتقال این آموزشها به عموم توسط پرسنل در کاهش و این خصوص مورد ارزیابی قرار یرد. روش کار: این تحقیق یک مطالعه توصیفی مقطعی است که حجم نمونه تعداد 48 نفر از پرسنل بهداشتی و (بهورزان) می باشد. روش نمونه گیری از لیه پرسنل مربوطه می باشد. جهت بررسی اطلاعات آنها از تست 20 سوالی استفاده شد ه سئوالات آن در زمینه های منابع آلودگی آب، خواص آب، خصوصیات باکتریولوژی آب و ... می باشد. یافته های پژوهشی: براساس یافته های بدست آمده میزان آگاهی بهورزان در زمینه منابع آلودگی آب در قبل از آموزش بمیزان 39/5% می باشد که پس از آموزش اطلاعات آنها به 97/91% رسیده است. در مورد خصوصیات باکتریولوژی آب آشامیدنی در قبل از آموزش 27/88% بوده است که بعد بمیزان 95/83% ارتقاء یافته است. در زمینه انواع بیماریهای باکتریایی منتقله توسط آب اطلاعات در قبل از آموزش 58/33% بوده که پس از آموزش به 100% رسیده است. بحث و نتیجه گیری: آب در انتقال انواع بیماریها نقش بسزایی دارد. بخصوص در مناطق روستایی که پراکندگی الاینده ها بیشتر است وضع وخیم تر می باشد. لذا باید با بهسازی منابع آب و اطلاعات لازم در این خصوص بتوان در ارتقاء سلامت جامعه فعالیت بیشتری نمود.

کلیدواژه ها:

آگاهی ، آب بهداشتی