بررسی نیازهای معلولان و توان‌یابان در طراحی و مناسب سازی محیط شهری به منظور تحقق حمل و نقل فراگیر

شهر تنها یک سیستم کالبدی یا طبیعی نیست، بلکه بستر زندگی انسانهاست و بنابراین مکانی برای تحقق آرمان ها، بروز خلاقیت ها و جستجوی سعادت و رضایت آنان محسوب می شود، از این نظر طراحی محیط و معابر شهری می بایست فراتر از اهداف کالبدی و فنی به خواست های اجتماعی، فرهنگی و روانی شهروندان پاسخ گوید. لذا برنامه ریزی ها و طراحی ها باید با ویژگی جسمی تمامی شهروندان سازگار باشد.حمل و نقل فراگیر آن نوع از حمل و نقل است که در آن نیازهای کلیه شهروندان درنظر گرفته می شود لذا به جای آنکه معیار طراحی سیستم های حمل و نقل شهری تنها افراد متوسط جامعه باشند، می بایست افرادی را که دارای تحرک و دسترسی کمتری هستند نیز درنظر گرفت. این معضل ممکن است ناشی از مشکلات اجتماعی باشد که افراد با بنیه ضعیف تر مالی از دسترسی به برخی تسهیلات شهری محروم بمانند یا ناشی از مشکلات جسمی، بدان معنا که افراد مسن، زنان و کودکان و یا کسانی که از معلولیت جسمی حرکتی، نقص در بینایی و شنوایی رنج می برند، نیازهایی دارند که در روش های معمول شهرسازی منظور نمی گردد. فرضیات در این روش ها عمدتاً بر اساس افرادی با بنیه جسمی و اجتماعی متوسط بنا می گردد، حال آنکه بیش از 20% افراد جامعه این شرط را دارا نمی باشند.تاکنون اقدامات مناسبی در سطح کشور جهت نیل به هدف برقراری عدالت در میان اقشار مختلف جامعه صورت گرفته لیکن در عمل توجه اساسی به نیازها و مشکلات معلولان صورت نگرفته است. در این مقاله با ارائه تعریفی از حقوق عابران پیاده، به بررسی مشکلات کلی آنها خصوصاً در شهرهای بزرگ و همچنین مشکلات معلولان جسمی- حرکتی به عنوان بخشی از عابران پیاده شهری پرداخته و در خاتمه پیشنهاداتی جهت کاهش این مشکلات ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی ، مناسب سازی محیط شهری ، معلولیت ، تسهیلات پیاده‌روی ، حمل و نقل فراگیر