نقش ICT در پایداری زیست روستایی

در یک جامعه اطلاعاتی، دانش و مهارتهای انسان ها و نهادها، سرمایه های آن جامعه محسوب می شوند. از آنجایی که فناوری اطلاعات و ارتباطات (ICT) یکی از شاخص خای توسعه پایدار محسوب می شود این شاخص هر چه گسترش بیشتری داشته باشد و حرکت آن بر محور دانش انسجام بیشتری بیابد، توفیق بیشتری را در حفظ محیط زیست، سطح فرهنگ، دانش و اقتصاد جامعه متبوع خود کسب خواهند کرد. توسعه و پیشرفت جوامع و نهادها در عصر حاضر به علت پیدایش بسترهای مناسب که مهمترین آنها فناوری ارتباطات و اطلاعات است، به دور از دغدغه مکان جغرافیایی و فواصل آنها با مراکز تمدن، سرمایه و تجهیزات تنها با اتکاء به دانش و توان مدیریتی آنها امکان پذیر است کشورهای مختلف به فراخور حال خود سیاست هایی را در زمینه توسعه فناوری اطلاعات در روستاها اتخاذ کرده اند کشور ایران نیز همگام با بسیاری از کشورهای پیشرو جهان نسبت به توسعه فناوری اطلاعات و ارتباطات روستایی اقدام نموده است در این پژوهش اطلاعات از از روش کتابخانه ای و اسنادی بدست آمده است و نتایج حاکی از آن است که با توجه به اینکه 50/28% جمعیت کشور در روستاها زندگی می کنند و سرمایه عظیمی از کشور در روستاها نهفته است و از آنجایی که روستا و روستاییان منابع بنیانی تولید و رشد اقتصاد ملی در هر جامعه ای می باشند و ارتباط مستقیمی با طبیعت دارند، احساس می شود بهره گیری از فناوری اطلاعات و ارتباطات می تواند سبب توانمند سازی و تاثیرگذاری آگاهانه این قشر فراموش شده در روند توسعه محیط زیست روستاهای کشور گردد و توجه به آموزش های ICT روستایی می تواند از ابعاد مختلف در توسعه پایدار روستایی موثر واقع شود از آنجایی که در توسعه پایدار بر انسان و نیازهای انسانی تاکید می شود با توجه کردن به آموزش های ICT در زمینه افزایش آگاهی و سطح آموزش، ارتقای سطح مشارکت، بهبود بهداشت و سلامت، کاهش فقر و افزایش فرصت اقتصادی و سلامت محیط زیست می توان به توسعه پایدار روستایی دست یافت

کلیدواژه ها:

جامعه اطلاعاتی ، مدیریت دانش ، توانمندسازی ، محیط زیست ، توسعه پایدارروستایی ، ICT